Λίγα λόγια για την ποιητική συλλογή-άλμπουμ: «Μυχιοθήκη» της Νίκης Βλάχου, εκδόσεις Βεργίνα, Αθήνα, 2015.

   Με προμετωπίδα τους στίχους του Νίκου Καρούζου: «Απ' το μειλίχιο δαιμόνιο της αγάπης / πιο πέρα ακόμη τράβα / κι ας είπες θα κομματιάσω τον κόσμο / για να ματιάσω τη δύναμη της αλήθειας», η Νίκη Βλάχου, φίλη εικαστικός και ποιήτρια από τη Λαμία, στην τρίτη κατά σειρά ποιητική συλλογή της, μας παρουσιάζει την πλευρά της ποίησης που επικεντρώνεται στα ψυχικά τοπία, από πόθο και ανάγκη έκφρασης, που όμως ανοίγει παράλληλα έναν πλάγιο δρόμο προς την ολοκλήρωση των νοημάτων, με υποβολή ερωτημάτων και δημιουργική εξέταση των υπό αίρεση παγιωμένων καταστάσεων και αντιλήψεων.

   Στο ποίημα της με τίτλο: «Κόκκοι απόλυτου», γράφει:

«Τα ρολόγια γερνάνε,

οι κλεψύδρες μετράνε

απαρηγόρητες

τους κόκκους του απόλυτου».

   Ενώ στο ποίημα με τίτλο: «Ερώτημα», μπαίνει στη διαδικασία ιχνηλάτησης σημαντικών και αιώνιων θεμάτων:

«Η φύση,

απλώς ύλη προς εκμετάλλευση,

ο Θεός,

ειδικότητα μισθωμένων ρασοφόρων,

η τέχνη,

πανηγύρι ατάλαντων ...

και η αγάπη μας;».

   Οι αναμνήσεις δεν μπορούν να ξεθωριάσουν, άσχετα με το ποιος είναι ο θύτης ή το θύμα σ’ έναν χωρισμό.

«Αντίδοτο»

«Και το φιλί του «αντίο» ...

έγκαυμα

στα χείλη του ουρανού,

αστεροειδής

στα σωθικά της γης,

αντίδοτο

στα νερά της Λήθης».

   Η ποιήτρια κάνει παρακάτω έναν συνολικό απολογισμό, με εξαγόμενα συμπεράσματα από προσωπικές εμπειρίες, αφήνοντας μια μικρή επίγευση πίκρας στα χείλη απ’ το ποτό της ζωής, με μοιραίο έπαθλο μια δόση σοφίας. Φαίνεται να πλησιάζει την αλήθεια, αν όχι στο συμπαντικό φως, στο βεβαιωμένο ατομικό και αναγνωρίσιμο με τα σημάδια της ψυχής και της ποιητικής φωνής, από το απόσπασμα του ποιήματος: «Ας ήταν»:

«Η φώτιση,

η στιγμή της αλήθειας,

η κρίσιμη καμπή,

δανεικά στοιχεία

για να βγάλουμε αναδρομικά νόημα

μέσα από μια παραφορτωμένη μνήμη».

   Και πιο κάτω στο απόσπασμα από το ίδιο ποίημα, εκφράζει την έντονη επιθυμία ν’ αποτινάξει όλα τα ανθρώπινα ελαττώματα, τις κοινωνικές συμβάσεις και μαθημένες συμπεριφορές, ώστε να είναι κατάλληλα προετοιμασμένη να ζήσει το μεγαλείο του σύμπαντος:

«Ας ήταν να γδυθώ,

να βγάλω από πάνω μου

όλες τις άμυνες που διδάχτηκα

με τις αισθήσεις ενός συντελεσμένου πλάσματος,

ας ήταν να μαδήσω τα πέταλα της ειρωνείας,

της μικρότητας και της εχθρότητας

και να αφομοιωθώ

μες στο μεγάλο φόντο του απείρου,

στο αέναο στριφογύρισμα

μιας σπείρας που ανεβαίνει ψηλά ...».

   Προς το τέλος της συλλογής των 31 ποιημάτων της, η ποιήτρια τολμά να συνθέσει μια απεγνωσμένη προσευχή προς τον Θεό, ως μόνη διέξοδο από το τέλμα της πεπερασμένης νόησης, και αυτό γίνεται στο ποίημα: «Ανέστησε τα πεφταστέρια», απόσπασμα του οποίου σάς παρουσιάζω εδώ:

«Δανείσου την παλέτα μου

και χρωμάτισε ένα καινούργιο ουράνιο τόξο,

και φέρε μια νέα εποχή στον ορίζοντα,

φέρε ένα μέλλον με νέες ελπίδες,

κάνε τα δισεκατομμύρια θρύψαλα της καρδιάς μου

να αναπλαστούν με υπερσυνδετικούς ιστούς

κι από πλαστελίνη στα χέρια του

να γίνω ξανά στολίδι

στη φορεσιά του σύμπαντος».

   Επειδή «ποίηση» δεν είναι σίγουρα οι λυρικές εξάρσεις και οι λάμπουσες εντυπωσιακές λέξεις, η ποίηση της Νίκης Βλάχου συνεισφέρει σε μια δημιουργική συζήτηση για τα αξιόλογα στοιχεία που μπορεί να τη συνθέτουν, κι ίσως τελικά η ποίηση να είναι κάτι φευγαλέο, που προσπαθούμε να το φυλακίσουμε και να το νοηματοδοτήσουμε, κι από αυτή την άποψη η Νίκη Βλάχου κερδίζει με τη γραφή της τις θετικές εντυπώσεις.

06/01/2016

Λάσκαρης Π. Ζαράρης