Επιλογή ποιημάτων του Δημήτρη Α. Δημητριάδη

 

Η φυλή μου

Οι φίλοι μου

διπλά

τρίδιπλα προδομένοι

ακολουθούν τα φεγγάρια τους.

Ολομόναχοι

με την ψυχή στα δάχτυλα

στα χείλη

στα ρουθούνια

τη συντριβή τους λιτανεύουν.

Λάμπει το πριόνι στο μεδούλι τους

θολά ποτάμια καλύπτουν τις κόρες των ματιών τους.

Με πόνο

με πόνο

στη στάχτη ρίχνουν ό,τι ωραίο αγάπησαν

με πόνο θέτουν την αποστροφή και τη ντροπή τους

σε θέα κοινή.

Μιλούν για τη μεγάλη ήττα

για την πνιχτή ήττα που τους ματώνει

κι άλλο μη θέλοντας πάντα

σπίθες μονάχα

άπτερες νίκες

παιδιά να παρελαύνουν στον ορίζοντα

σωπαίνουν

αφουγκράζονται

και δεν ακούνε τίποτα

παρά μονάχα τη σιωπή τους.

Αυτός ο πόλεμος δεν έχει τέλος

Δεν είναι πια ο ουρανός

το χώμα

το νερό

μα το νεκρό χρυσάφι

δεν είναι το ψωμί

ο ιδρώτας

η φλόγα στα μάτια

μα ένας αριθμός

μια υπογραφή

ο κήρυκας που παρελαύνει αλλάζοντας δέρμα

φίλε τι να σου γράψω

πως να ταρακουνήσω το τεράστιο μαύρο τίποτα

τι να σου πω για τα πισώπλατα χτυπήματα

τα ξεπουλήματα

γι’ αυτούς που δεν ακούνε

ούτε βλέπουν.

Αυτός ο πόλεμος δεν έχει τέλος.

Για μια ανύπαρκτη Ιθάκη

Η γενιά μου ήρθε από πληγωμένα βουνά

μ’ αγιάτρευτη τη νοσταλγία

ως το τέλος

για τα δάση και τα νερά

ξυπόλητη

τίγκα στη φυματίωση

με κουρεμένο κεφάλι

και τα κορίτσια να πεθαίνουν στη γέννα.

Μες στη φωτιά.

Πριν μάθει να διαβάζει

πριν μάθει να μετρά.

Έφυγε

φεύγει η γενιά μου

ρέοντα κατάμαυρα σύννεφα τη χαιρετάνε

φεύγει

με λαβωμένα μάτια

αναδεύοντας σπλάχνα και αίματα

υμνώντας στα σκοτεινά το αναστημένο γονάτισμα

τους καημούς και τα βάσανα των ποντοπόρων

για μια φούχτα φως

για μια ανύπαρκτη Ιθάκη

μαζί με τα ποτάμια

που δεν πρόλαβε να πιει νερό

μαζί με τα πλοία

που ποτέ δεν ταξίδεψε.

Οι νέοι μου ήρωες

Περνούν τα ναρκοπέδια του κόσμου

ψάχνοντας τη ζωή τους

χτυπούν την πόρτα μου

τσακισμένοι

ρακένδυτοι

ικέτες

άνδρες

γυναίκες

και παιδιά

οι νέοι μου ήρωες

Τα άταφα σώματα

Τις νύχτες ακούω μακρινές φωνές

τις αντηχήσεις των κραυγών τους μες στην ομίχλη

κόμπος μαζεύεται η μνήμη στο λαιμό

ίσκιοι γλιστράνε στα δωμάτια

ανάβουν κεριά

δε μιλούν

χειρονομούν

πλησιάζουν

με κοιτάζουν κατάματα

τα άταφα σώματα.

Χιονίζοντας

Χιονίζει

στα ψηλά της ψυχής μου χιονίζει

μια νάρκη στοργική γλιστράει σαν πυρετός

και με τραβάει

αποξύει μερόνυχτα

χρώματα

σιωπές

κάτοπτρα ονείρων μου θυμίζουν τη μίμηση

τη συνέχεια

τη συνάφεια

τη μήτρα

ίσως

της μάνας μου.

Μποτίλια στον άνεμο

Χαράμι πήγαν όλα.

Τι ήλιους

τι καταιγίδες

και τι φεγγάρια σου έταξα.

Το μήνυμά μου ακόμα ταξιδεύει

μποτίλια στον άνεμο.

Κανείς δε θα μάθει

Η άνοιξη είναι αλλοιώτικη

χωρίς τη μορφή σου.

Κανείς δε θα μάθει πόσο αλλοιώτικη.

Κάνε μου τη χάρη

Φοβάμαι τη μεγάλη νύχτα

τα μεγάλα μαύρα πουλιά.

Κάνε μου τη χάρη

άσε με να ταξιδεύω

κάτω απ’ τα άστρα των ματιών σου.

Προφητεία

Θα ζήσουμε μεγάλες στιγμές –

ως ανθρωπάκια.

Τελεία και παύλα

Ι.

Μακάριοι οι υποτελείς

έρποντες

λείχοντες

καρφώνοντες

ότι αυτοί «εξουσιάζουσιν».

ΙΙ.

Ουδείς συμβιβασμός.

Μηδενική ανοχή.

Ούτε καλημέρα στους προσκυνημένους.

Το άλλο νόημα των πραγμάτων

Ι

Μας περιμένουν οι ανοιχτές θάλασσες.

Εκεί

οικήτορες για πάντα

ΙΙ

Πρόσω ολοταχώς

κι ας μας μπατάρουν.

Ο Δημήτρης Α. Δημητριάδης γεννήθηκε το 1955 στο Τέμενος Παρανεστίου Δράμας και ζει στη Θεσσαλονίκη.

Πρωτοδημοσίευσε κείμενά του στα περιοδικά «Επίκαιρα» και «Ταχυδρόμος» της Αθήνας και συνέχισε να γράφει σε διάφορα έντυπα: «Ομπρέλα», «γιατί», «Ελίτροχος», «Εμβόλιμον», «Ανιχνεύσεις».

Τον τελευταίο καιρό συνεργάζεται με τις περιοδικές εκδόσεις λογοτεχνίας και τέχνης «Κοράλι», «Μανδραγόρας», «Άνευ», «Σίσυφος» κ.α. και με τις επιθεωρήσεις πολιτικής και πολιτιστικής παρέμβασης «Ενεργοί Πολίτες» και «Κοινωνική Επιθεώρηση».

Παράλληλα διατηρεί τη μόνιμη στήλη «Στην απέναντι όχθη» της εφημερίδας «Ενημέρωση», με θέματα κοινωνικού ενδιαφέροντος και συμμετέχει σε διάφορες ηλεκτρονικές σελίδες.

Άρθρα και μελέτες του μεταδίδονται από ραδιοφωνικές εκπομπές, ποιήματά του μελοποιήθηκαν και μεταφράστηκαν στα Γαλλικά, Ιταλικά και Πολωνικά κι έχουν συμπεριληφθεί σε διάφορες ανθολογίες και συλλογικές εκδόσεις. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές:

Χωρίς σύνορα

Τα ηχεία του κίνητρου και της υποταγής

Απέναντι

Τα μπλουζ είναι κόκκινα

Café Republic

Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών και του Συνδέσμου Ιστορικών Συγγραφέων.