"Αγαθήν Μούσα", ένα όμορφο ερωτικό αφήγημα της Εύας Λόλιου.

   Τα μάτια σου είχαν το χρώμα του πρωινού μετά από μία μπόρα. Δακρυσμένα τα κιτρινοπράσινα πέταλα του άνθους τους, καθάρια, λυτρωμένα από όποια κακία του κόσμου τούτου. Ατόφια. Διεσταλμένες οι κόρες, μπροστά στον Θεό του έρωτα. Να με κοιτούν, να κολυμπώ στην κρυστάλλινη λίμνη τους, καθαρίζοντας τη συνείδηση μου. Γιατί εγώ αγάπησα τα μάτια, το μυαλό, την καρδιά της ψυχής σου. Σε μαγικούς δρόμους κάλπασα με τα ασημένια φτερά του Πήγασου,  χορευτή της υπέρτατης θεότητος σου.
   Δεν μπόρεσα να εξηγήσω τη λύπη σου στην άγνοια της νύχτας, χαϊδεύοντας με τα δάκρυα μου την αγαλματένια μορφή σου. Και έπιασα τον εαυτό μου να ψάχνει μέσα του την ευθύνη ενός παιδικού τραύματος, αιτία κρυφή, για κάποια κουβέντα που σου είπα ή κάτι που παρέλειψα να κάνω για σένα.
   Πολλές φορές αναρωτήθηκα, γιατί αυτό το λουλούδι με τα πύρινα άνθη, ο έρωτας, δεν αντέχει τις χαμηλές θερμοκρασίες της καρδιά σου. Σαν μέδουσα ήσουν χρόνια μόνη, χωρίς παλμό στην άβυσσο του σύμπαντος. Εγώ ν’ ακολουθώ το κύμβαλο της ψυχής σου, αντίλαλο στο χρυσαφένιο φεγγάρι, να μη σε χάσω.
   Πόσο υπέροχη θα ήταν η ζωή, αν τις ώρες που ένιωθα μοναξιά μ’ έπαιρνε ένα άγνωστο κύμα και με απόθετε σε μια ζεστή αγκαλιά που δεν είχα φανταστεί πως θα έμοιαζε με εξωτικό νησί, όνειρο θαλασσινό.
   Πόσο υπέροχη θα ήταν η ζωή αν ήσουν αληθινή, μούσα της έμπνευσης μου.... 

Εύα Λόλιου