"Σοκολάτα και Γλαδιόλες", ένα όμορφο διήγημα της Εύας Λόλιου.

    

   Γνώρισα τον έρωτα στο πικρόγλυκο φιλί μιας μαύρης καλλονής. Το βελούδινο σώμα της έλιωνε μέσα στον ουρανίσκο του άνθους μου. Οι αισθητήρες πάλλονταν δυνατά στο κάθε της λίκνισμα, αφήνοντας τη ζωή μου στα χέρια της.
   Καθώς το σαγηνευτικό της άρωμα μ’ έλουζε, ξυπνούσε κοιμισμένα θεριά του «είναι» μου. Χόρευε τις νύχτες, αφήνοντας ξωπίσω της, θρυμματισμένους κόκκους κακάου.
   Ως Γλαδιόλος ο Ιταλικός, μονομάχος των κακών συνειρμών, υπερασπιστής της ηθικής του άρχοντα μου, περήφανος για την τάξη των Ιριδίδων αντιστεκόμουν στην πολιορκία της λαγνείας. Ακονίζοντας τα ξίφη μου, λησμονούσα τον χάρο στους αιθέρες των κόψεων.
   Το λόγιεμο φεγγάρι εξυμνούσε εκείνη τη νύχτα τον έρωτα, παίζοντας κρυφτούλι με τα νεαρά άστρα τ’ ουρανού. Άνοιξα τα πέταλα μου για να γευτώ τις γρήγορες ανάσες του θέρους. Τεντώθηκα κοιτώντας τον Ορφέα να νανουρίζει τα ανήσυχα τριζόνια. Το σύρσιμο του έρωτα, που κλεφτά χυνόταν έξω απ’ τα καλούπια, ταλάντωσε τη γαλήνη. Τρομοκρατημένος θέλησα να σώσω την τιμή της. Μια λάθος στιγμή, μια ασημένια κόψη έριξε το άνθος της ζωής μου στο πικρόγλυκο πεδίο της μάχης.

21/1/2016 Εύα Λόλιου.

**  Ο τίτλος είναι του Γιάννη Φαρσάρη και δόθηκε ως άσκηση στους συμμετέχοντες του Εργαστηρίου Γραφής, υπεύθυνος του οποίου είναι ο Διονύσης Λεϊμονής.