Τολμώντας ένα όνειρο...

Τολμώντας ένα όνειρο που η ζωή θεώρησε πολυτέλεια
βρήκα όλες τις χαμένες σπίθες της ψυχής να επαναστατούν,
σε ένα απογευματινό, ξέντυσα τη θλίψη κι από το στήθος σου
ελευθερώθηκε η χαρά, πετώντας μακριά κι έφτιαξε 
το σπίτι της μες τις καταιγίδες και τις τρικυμίες. 
Τόσο δύναμη πήρε το "σε αγαπώ", που σαν ανάσα έγινε 
ο άνεμος, που σαν φωτιά έκαψε το αδύνατο, 
που σαν δροσιά ομόρφυνε το κύμα. Μέσα στις φλέβες ανοίγονταν το πέλαγος κι η γλύκα των ματιών σου, 
βράχος μοναχικός, που ένας γλάρος επούλωνε 
το πληγωμένο του φτερό απ’ τον αγύρτη χρόνο.

22/01/2016

Λάσκαρης Π. Ζαράρης