Πιασμένοι
με τα παγωμένα χέρια της καρδιάς, ο Ασού και η Φατιμά κοιτούν το όμορφο
ηλιοβασίλεμα από τον λόφο των ερωτευμένων στη Δαμασκό. Μοιάζει σαν ένα
αερόστατο που καθώς χαμηλώνει στη γη, σβήνει τις πέτρινες ρίζες της πόλης.
Στο σούρουπο φέγγουν τα πράσινα φώτα των Τζαμιών στον Μιναρέ. Δακρυσμένοι διακρίνουν, στο τέλος του πέτρινου τοίχους, το χωριό τους, τη Μααούλα. Μάνα που τους γέννησε για να τους πετάξει σαν κουφάρια στα βάθη ενός άγνωστου ορίζοντα.
Πριν ξημερώσει, κρύβονται στην κουκούλα ενός δουλεμπόρου, για να περάσουν τα μπλόκα του Τούρκικου κράτους. Η Φατιμά τρομαγμένη φωλιάζει στο στέρνο του αγαπημένου της. Τρυφερά τής χαϊδεύει τη μαύρη αλογοουρά, ψελλίζοντας παυσίπονα λόγια. Ονειρεύονται μαζί το τέλος αυτού του εφιαλτικού ταξιδιού. Ολοφώτεινο φαντάζει στα θολά τους βλέμματα το Νησί των Ναυαγών. Άνθρωποι που πάνε κόντρα στη μοίρα τους. Ρισκάρουν την ζωή τους, ταξιδεύοντας σε ένα πέλαγος που φυλακίζει ναυάγια στο σκοτάδι του.
Μεθυσμένος ο καπετάνιος από το παραδάκι στις τσέπες του, πιάνει το τιμόνι της ελπίδας. Το μικρό ταχύπλοο μοιάζει με καρυδότσουφλο μέσα στα γιγαντιαία κύματα. Τριάντα στοιβαγμένα κατάρτια, μην έχοντας δικά τους πανιά, αφήνονται στην τύχη. Το παράνομο αγέννητο κλωτσά βασανιστικά την προσφυγική μήτρα.
Η καταιγίδα, πρόσκαιρη σχιζοφρένεια τρελαίνει το Αιγαίο, ξεσπώντας τα θεριά του πάνω στο ήδη βεβαρημένο σκάφος. Στη γλώσσα του Χριστού προσευχές υψώνονται προς το δακρύβρεχτο ουρανό. Μπρούτζινα γράμματα τα ονόματα, ξεβράζονται στη γαλανόλευκη παραλία του Νησιού των Ναυαγών.
Στο σούρουπο φέγγουν τα πράσινα φώτα των Τζαμιών στον Μιναρέ. Δακρυσμένοι διακρίνουν, στο τέλος του πέτρινου τοίχους, το χωριό τους, τη Μααούλα. Μάνα που τους γέννησε για να τους πετάξει σαν κουφάρια στα βάθη ενός άγνωστου ορίζοντα.
Πριν ξημερώσει, κρύβονται στην κουκούλα ενός δουλεμπόρου, για να περάσουν τα μπλόκα του Τούρκικου κράτους. Η Φατιμά τρομαγμένη φωλιάζει στο στέρνο του αγαπημένου της. Τρυφερά τής χαϊδεύει τη μαύρη αλογοουρά, ψελλίζοντας παυσίπονα λόγια. Ονειρεύονται μαζί το τέλος αυτού του εφιαλτικού ταξιδιού. Ολοφώτεινο φαντάζει στα θολά τους βλέμματα το Νησί των Ναυαγών. Άνθρωποι που πάνε κόντρα στη μοίρα τους. Ρισκάρουν την ζωή τους, ταξιδεύοντας σε ένα πέλαγος που φυλακίζει ναυάγια στο σκοτάδι του.
Μεθυσμένος ο καπετάνιος από το παραδάκι στις τσέπες του, πιάνει το τιμόνι της ελπίδας. Το μικρό ταχύπλοο μοιάζει με καρυδότσουφλο μέσα στα γιγαντιαία κύματα. Τριάντα στοιβαγμένα κατάρτια, μην έχοντας δικά τους πανιά, αφήνονται στην τύχη. Το παράνομο αγέννητο κλωτσά βασανιστικά την προσφυγική μήτρα.
Η καταιγίδα, πρόσκαιρη σχιζοφρένεια τρελαίνει το Αιγαίο, ξεσπώντας τα θεριά του πάνω στο ήδη βεβαρημένο σκάφος. Στη γλώσσα του Χριστού προσευχές υψώνονται προς το δακρύβρεχτο ουρανό. Μπρούτζινα γράμματα τα ονόματα, ξεβράζονται στη γαλανόλευκη παραλία του Νησιού των Ναυαγών.
8/3/2016 Εύα Λόλιου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου