Έρωτας στη Βενετία.

   Η πολιτεία κοιμόταν ακόμη, κουλουριασμένη στην υγρασία των καναλιών που τη διέσχιζαν. Ο Άλκης πέταξε από πάνω του τα σκεπάσματα και στάθηκε όρθιος μπροστά στο νυφικό κρεβάτι. Η ρυθμική ανάσα της Ναταλί, μόλις ξεχώριζε μέσα απ’ το ενοχλητικό βούισμα των αυτιών του που του άφησε η προηγούμενη νύχτα.

   Κατέληξαν να κάνουν έρωτα με αρκετά περίεργο τρόπο. Η Ναταλί φλυαρούσε ακατάπαυστα κι εκείνος, μην καταλαβαίνοντας την ουσία των λόγων της, της επαναλάμβανε: «je ne comprends pas». Θα ήθελε να της εξηγήσει ότι η πράξη του έρωτα δεν αποτελεί διδακτορική διατριβή, αλλά ηδονική εκδήλωση των σωμάτων.  

   Σε λίγο, άκουσε τη διαπεραστική φωνή του γονδολιέρη, που έφτανε στα τζάμια κάνοντάς τα να τρίζουν. Έκανε ν’ απλώσει το χέρι του να χαϊδέψει το πρόσωπο της Ναταλί, μα σκέφτηκε ότι θα ήταν προτιμότερο να μη ταράξει τα όνειρά της, πριν τολμήσουν μια αξέχαστη βαρκάδα στις όχθες του ποταμού Μπρέντα… Η ζωή μισεί τα σύννεφα κι όμως συχνά μάς επιβεβαιώνει ότι τα επιδιώκει σε κάθε σιωπηλή ανθρώπινη άρνηση στο φως και την αλήθεια.

   Πριν ξεχυθούν οι δυο τους στα σοκάκια της Βενετίας και βγάλουν το προσωπείο της παρανομίας, ο Άλκης θέλησε να πλύνει το πρόσωπό του. Έριξε μια αδιάφορη ματιά στη μπανιέρα, χωρίς αίσθηση οίκτου ή ντροπής. Ο Κλοντ, ο άντρας της Ναταλί, ο άντρας της τελικά όχι για μια ζωή αλλά για μία μέρα, βρισκόταν ξαπλωμένος, με το γαμπριάτικο κουστούμι ακόμη ντυμένος...

   Μια απλωμένη άλικη βούλα είχε βάψει το λευκό του πουκάμισο, πιθανόν απ' το κρασί που χύθηκε σε μια απρόσεκτη κίνηση, πιθανόν εξαιτίας μιας πληγής. Σιγουρεύτηκε ότι δεν ανάσαινε, του έκλεισε τα ορθάνοιχτα μάτια και του είπε με αναίδεια:

   «Δε χόρτασες από ζωή και ξαφνιάζεσαι τώρα, καλέ μου φίλε; Έτσι είναι ο έρωτας, έχει πάντα δύο όψεις!».

04/02/2016

Λάσκαρης Π. Ζαράρης