Εις ανήρ ομιλών από του βήματος

Περπατώντας σ’ αυτόν τον δρόμο
αναρωτιέμαι αν είμαι ο ίδιος…
δεν άλλαξαν μονάχα τα κτίρια
οι επιγραφές νιώθουν το μούδιασμα του σώματός μου
ένα σκούρο χρώμα ποτίζει την ψυχή
κι ένας αναστεναγμός είναι μικρός
για να γκρεμίσει την ασχήμια.
Απλώνοντας την παλάμη μου, χαϊδεύω τον ζητιάνο της γωνίας
αντίτιμο του κέρματος, του προσφέρω το φοβισμένο βλέμμα μου
ύστερα σβήνω ένα τσιγάρο πάνω στο βήμα, είμαι ανάγωγος
μην τάχα καταντήσω κι εγώ έρμαιο της τόσο προοδευτικής κοινωνίας μας
που ψάχνοντας λέξεις για να γεμίσω τον καίριο λόγο μου
κατέστρεψα την αλήθεια;
Κι ενώ είχα τη δυνατότητα να σας μιλήσω στοργικά
συνέλεξα όλα τα δυστυχή επιφωνήματα
που άκουσα σε μία μου μόνο περιήγηση
για να στήσω άγαλμα στη ντροπή.
Μην αντιδράσετε στις προθέσεις μου
λέγοντας πως το κόκκινο του προσώπου
χάνεται στο λευκό του μαρμάρου
άλλωστε και η αδιαφορία θαμπώνει
και η κοιμισμένη συνείδηση καμαρώνει στο βάθρο
ώστε να της υποκλίνονται οι νομοταγείς πολίτες
ντύνοντάς την, ω πολιτευτές, με το ένδυμα της σοφίας
με το φόρεμα του κέρδους ή με κάποιον άλλον περίτεχνο μανδύα.
Ω σοφοί πολιτευτές, ακόμη δεν ξέρω πού να απαγκιάσω
κι αν πρέπει να υπομείνω ή να επαναστατήσω
ίσως θα έπρεπε ν’ ανοίξω ένα βιβλίο ιστορίας
κι όπου χάθηκε αίμα ελληνικό να σας αφήσω
μήπως τυχόν συγκλονιστείτε από πνεύμα ελληνικό.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης