Μία κριτική του Θάνου Κ. Αθανασόπουλου για το καινούργιο βιβλίο του Λάσκαρη Π. Ζαράρη: "Τα Μυστικά της Θεόπετρας", η οποία δημοσιεύτηκε στο τεύχος 52 του τριμηνιαίου πολιτιστικού περιοδικού λόγου και τέχνης: "Δευκαλίων ο Θεσσαλός".

   Από έντονο και πολύπλευρο μυθιστορηματικό ύφος χαρακτηρίζεται το προορισμένο για τα παιδιά συγγραφικό έργο του κυρίου Λάσκαρη Ζαράρη με τίτλο "Τα μυστικά της Θεόπετρας". Είναι ένα έργο που διαγράφει μία πορεία γεγονότων και καταστάσεων τα οποία για πρωτογενές υλικό χρησιμοποιούν την πλουσιότατη προϊστορία του ελλαδικού χώρου. Σε ουσιαστικό πεδίο διακρίνεται ένας αληθινός πλούτος νοηματικών εκφάνσεων, που στο σύνολό τους σμιλεύουν ένα συμπαγή λίθο μηνυμάτων και ηθικών παραινέσεων για την ίδια τη ζωή.

   Το κεντρικό πρόσωπο αυτής της φανταστικής ιστορίας, ο μικρός Στραβοπόδης, είναι ο κεντρικός άξονας - λειτουργώντας ως ο μοναδικός πυρήνας σε σχέση με τα άλλα συμμετέχοντα πρόσωπα του έργου, τα οποία περιστρέφονται γύρω από αυτόν - καθώς και η αφετηρία όλων των επιμέρους μυθοπλαστικών και στοχαστικών αναδύσεων, η οποία ως κεντρικό πρόσωπο, και εμπεριέχοντας στον χαρακτήρα της ένα ευρύ και συμπαγές σύνολο ψυχικών εκφράσεων, αρμονικώς διανθισμένων, προκαλεί με τη συμπεριφορά της την ομαλή ροή και εξέλιξη της υπόθεσης του συγκεκριμένου λογοτεχνήματος. Ως ο θεμέλιος λίθος αυτού του δημιουργήματος αποτυπώνει καθ' ολοκληρίαν όλες τις αναγκαίες βασικές αρχές της σύνθεσης του.

   Το μυθιστόρημα του κυρίου Ζαράρη προβάλλει διακριτά, και σε όλο του το εύρος ένα πλήθος επιμέρους υποκειμενικών αξιακών παραμέτρων, που στο σύνολό τους αντικατοπτρίζουν εναργώς τις υγιείς ή επιθυμητές ατομικές συμπεριφορικές δομές.

Κριτικό σημείωμα για την ποιητική συλλογή της Μίκας Μαυρογιάννη: «Μονόλογος Γυναίκας», εκδόσεις Όστρια, Αθήνα, Ιούνιος 2016.

   Η αγαπητή φίλη Μίκα Μαυρογιάννη, μετά από τη συγγραφή τριών αξιόλογων μυθιστορημάτων, επιχειρεί να δοκιμάσει τις δημιουργικές της δυνάμεις και στον χώρο της ποίησης, χωρίς να αφήνεται στη ροπή που διακρίνει συχνά τους καινούργιους ποιητές, να εκφράζονται με δυσνόητες εκφράσεις και στίχους. Αρκετά άμεση και εμπειρική στη στιχοπλοκή και με ερωτικούς προσανατολισμούς, αλλά όχι με τον αισθησιασμό που προσφέρει το σώμα, αλλά με τον νοητικό εξοπλισμό του πνεύματος που εξουσιάζει τις σκέψεις και συναισθήματα. Αντιμετωπίζει με σεβασμό το απέραντο πεδίο, κυρίως των αρνητικών συναισθημάτων, απόρροια μη λειτουργικών ερωτικών σχέσεων, όπου οι πληγές βρίσκουν πρόσφορο έδαφος, και ο πόνος γίνεται το όχημα για ένα ατέλειωτο ταξίδι, μοίρασμα ανεκτίμητων εμπειριών στη συμπαντική αρμονία των ψυχών που φλέγονται, κομήτες διηνεκούς αγάπης στον ουρανό της ζωής και στη θάλασσα της ζωής:

«Έρωτα ηλιόχρυσε και φεγγαροντυμένε
του χωροχρόνου αέναε, αρχοντογεννημένε.
Έρωτα σιδερόφρακτε, ιππότη θωρακισμένε
η σπάθη σου Δαμόκλειος στον όρκο, τιμημέν».

(Από το ποίημα «Υπεργήινος»).

«Με πνίγει τούτη η στιγμή και θέλω να αποδράσω
θέλω το κλάμα το βουβό για λίγο να ξεχάσω
σαν θα μετρώ της νύχτας τα άστρα σου ουρανέ
στείλε μου πίσω σαν ευχή μιας θάλασσας το μπλε».

(Από το ποίημα «Ουρανέ»).

   Αν και η άνοδος και η κάθοδος των σφαιρικών σωμάτων αποτελούν τις πιο χαρακτηριστικές και ουσιαστικές πλευρές του έρωτα -ισχύει συνήθως το ευμετάβλητο στα φανερώματά του-, όταν το «εγώ» καταλύεται μπροστά στο θαύμα της παρουσίας του ιδανικού άλλου ως τοπίου απέριττου αρχίζει να ραγίζει το συμπαγές και το αδιαπέραστο, και δένεται προοδευτικά η άνθιση των λέξεων με την ευαισθησία μπροστά σε ένα χαμόγελο, αγίασμα σε κάθε πιστό προσκυνητή του έρωτα.
   Η ποιήτρια ψάχνει με κλειστά μάτια, με εσωτερικό φως που διατρέχει στις φλέβες της κάθε κύμα, που δειλά στην αρχή και χωρίς επιφύλαξη αργότερα μες τη φουρτούνα της καρδιάς την οδηγεί πέρα από κάθε πραγματικό εμπόδιο, σε κάθε γωνιά, σε κάθε απάτητο νησί του έρωτα και της αγάπης ή γνωστό ακόμη, για να διατυπώσει τις κρίσεις της και τα συμπεράσματά της, μεταστοιχειωμένα σε στίχους ρυθμικούς και μελωδικούς, όπου κυριαρχεί η πλεχτή και ζευγαρωτή ομοιοκαταληξία:

«Ερημονήσι δεν το βρίσκω σε κανένα χάρτη
με μόνιμη απειλή τα ίχνη από διαβάτη
γεμίζει μοναξιά από τη δύναμή του
τρίζει σαν χαλί που πατάς η φωνή του».

(Από το ποίημα «Ούτε πανί ούτε στεριά»).

«Γράψ’ το αυτό μες τα χαρτιά σου
πονάει το ξύπνημα από αυταπάτες
άδειο λεωφορείο η καρδιά σου
στάση που δεν βρίσκει επιβάτες».

(Από το ποίημα «Τύχη καλή»).

07/08/2016

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Μίλησέ μου με όνειρα.

Μίλησέ μου με όνειρα
βάλε τη σκέψη να κοιμηθεί
σε σεντόνι λευκό
γλυκά αρώματα της ψυχής
σκόρπισε στην Ανατολή.
Βύθισε το βλέμμα στη θάλασσα
που καίει
όταν ο πόθος πνίγει το κύμα
δροσιά λάμπει
στις ανοιχτές σου παλάμες
η μοίρα σχεδιάζει πάνω τους
άτεχνα ερωτηματικά.
Δεν ξέρει από χειμώνες
το δάκρυ που κυλά
φτιάχνει φωλιά στα σύννεφα
η ίδια η ζωή
κοιτά τα σπίτια ολόχαρη
και τις σκεπές και τα παράθυρα.
Κάπου απλώνει ελπίδες
μια γυναίκα θαλασσιά
που έχει απαλά ολόλευκα
τα χέρια της σαν γλάρου φτερά.
Κι όλο καλεί με την καρδιά της
καράβι που σιμώνει
ο πόνος σβήνει στη χαρά
η αγάπη σε τυλίγει με το φόρεμα
που στόλισε ο άδικος χρόνος
κι όλα τα γιασεμιά του κόσμου συγκεντρώνω
στα μυρωδάτα στήθη σου
γυναίκα θαλασσιά.

08/08/2016

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Όνειρό μου γίνε.

Πρόσωπο ραγισμένο.

"Ο κάβουρας", ένα πεζογράφημα της Εύας Λόλιου, με στοιχεία παραμυθιού.

   Δραπέτης της θαλασσεύουσας πολιτείας ο καινούργιος μου φίλος. Ναυάγησε απ' το σκοτάδι του βυθού και τώρα ψάχνει ένα οστρακένιο σπίτι να στραφταλίζει στην ακτογραμμή του Αι Γιάννη.
Αγνάντευα της Ανατολής τα χρώματα, ξαπλωμένη στα σκιρτήματα της θάλασσας πλέκοντας με τα ακροδάχτυλα μου πλεξούδες στον ήλιο, όταν άκουσα το ψιθύρισμα του αχνό, ίσα που έσπασε τη σιωπή της στιγμής. Με καλημέρισε και στάθηκε να ξεκουράσει τα δέκα πόδια του, στραβωμένα ως ήταν απ' τους αμμόλοφους που διένυσε. Με κοιτούσε σιωπηλός και διέκρινα μια λύπη στα δυο του μάτια που ανεβοκατέβαζε θαρρείς από ντροπή και αμηχανία ταυτόχρονα.
   - Γαλάζια η θάλασσα, του είπα, πιο γαλάζια δε μπορεί να γίνει.
   -  Έρχεται μαύρη απ΄ το Αιγαίο, ίσα που θα προλάβω να βρω ένα μπρούτζινο κέλυφος να κρυφτώ, μου αποκρίθηκε, κάνοντας κάποια βήματα πίσω, στριμωγμένος από μια καχυποψία του δευτερολέπτου. 

   Σάμπως κατάλαβε πως λατρεύω τα καβούρια και φοβήθηκε μη βρεθεί στα αναμμένα κάρβουνα να χοροπηδά. Ένιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι μου, όχι από πείνα αλλά από ενοχή για τα καβούρια που χόρτασα την προηγούμενη στο θαλασσί τραπέζι του Κυρ Βαγγέλη. Τότε του πρότεινα να τον βοηθήσω, να τον φιλοξενήσω στο δικό μου εξοχικό μέχρι να περάσει η καταιγίδα.
   Αρνήθηκε ευγενικά δείχνοντας μου το γυμνό στομάχι του.
   - Μόνο μια χάρη θα ήθελα, να μαζέψεις κάποια φύκια να ντύσω τούτο το μαλακό στομάχι μέχρι να βρω κάποιο άδειο όστρακο, μου είπε, και στα μάτια του καρφώθηκαν δακρυσμένα μαργαριτάρια.
    Ανέβηκα στο βουνό γυρνώντας πίσω με ένα ροζ μπουκέτο αγριολούλουδα. Αφού τα βάφτισα στο γαλάζιο θαλάσσιες ανεμώνες, σκέπασα τον μικρό ερημίτη. Πριν ο ήλιος κρύψει το βασίλειο του πίσω από τα μαύρα καράβια που πλησίαζαν, με χαιρέτησε κινώντας ικανοποιημένος τους μίσχους του.

Εύα Λόλιου

"Τα βήματά σου έμειναν στην άμμο", ένα ποίημα της Εύας Λόλιου.

Ένα όμορφο και ρομαντικό ποίημα της Εύας Λόλιου.