Δε θα ξεχάσω τη λάμψη των ματιών σου.

Δε θα ξεχάσω τη λάμψη των ματιών σου
όταν ο ουρανός σκοτείνιασε και τα άστρα φάνηκαν ψηλά...
Δε θα ξεχάσω το πλάτεμα της αγκαλιάς, τη ζεστασιά της ανάσας
πόσα καράβια πόθησαν του ονείρου τα φτερά, τη λαχτάρα του φιλιού
όταν μικρά λαμπιόνια της χαράς προσέλκυαν το βλέμμα
ευωδιαστοί αφροί στα βράχια ξεθύμαιναν παυσίλυπες στιγμές
κεράσματα αγάπης πλήθαιναν από ένα ολόγιομο φεγγάρι ξεγνοιασιάς.
Λες κι ήσουν ακόμη κορίτσι, σπαρταριστή ηχώ ελπίδας
σε λεπτοκαμωμένα δάχτυλα αλήθειας
έσμιγες κυματιστά μαλλιά με την αλμύρα
κι ένα καράβι ήσουν έτοιμη να ρίξεις
να δεις του έρωτα παιχνίδια και τι είναι ο άνεμος μπροστά σου
ένα φύλλο τρεμάμενο στην αγκαλιά σου
ταξίδι ωφέλιμο με ρότα πρίμα
όπου η ψυχή επιθυμεί στεριά φτασμένη...

21/09/2016

Λάσκαρης Π. Ζαράρης