Ένα πεζόμορφο ερωτικό ποίημα του Μιχάλη Ευαγγελινού.

Ήταν εκείνο το βράδυ...
Κρύβοντας τα δάκρυα στο πυκνό σκοτάδι, άρπαξα με το ζόρι την παλλόμενη μορφή σου... Ταξίδι χάραξα στης θύμησης την κόλασή σου. Βήμα άπλωσα γοργό με την ψυχή μούσκεμα, στα χέρια δυνατά να σε κρατώ...

Ήταν εκείνο το βράδυ...
Που τραβώντας την άγκυρα της μοναξιάς σου, σ' ανέσυρα από τον ωκεανό της θολής ματιάς σου και κάθε τόσο ανασηκώνεσαι και με κοιτάς και με ρωτάς: ακούς της καρδιάς μου τους χτύπους; μη... μη σε παρακαλώ, μην τους μετράς.
Τα λόγια σου τρεμάμενα χάνονταν στο σκοτάδι, ήχοι απόηχοι, στο άνυδρο, απύθμενο πηγάδι...

Ήταν εκείνο το βράδυ...
Που οι ώρες ατελείωτες κυλούσαν.
Ο δρόμος βρώμικο παιχνίδι έπαιζε, οι ανηφόρες δεν είχαν τελειωμό, δεν ήξερα αν αναζητούσα της κατηφόρας τον λυτρωμό.

Ήταν εκείνο το βράδυ...
Που ο ουρανός ζητούσε από τη γη ένα τελευταίο χάδι σα να επρόκειτο σε λίγο να την αποχωριστεί, σαν τη κραυγή που από το ανήμερο θεριό θέλει ν' αποσχιστεί.
Δίχως φωνή να το εγκαταλείψει...
Την πνοή του να στραγγίξει...
Μήτε μιλιά για τ' όνειρο, ποτέ να μην ξαναμιλήσει...

 

 

Μιχάλης Ευαγγελινός