Απόψε δεν πρόλαβα να σε ρωτήσω...

Απόψε δεν πρόλαβα να σε ρωτήσω
μια μικρή αμφιβολία έπεσε από τον νου
ήταν πέτρα ονείρου που έσπαγε θάλασσα σκληρή.
Τι σκέφτεσαι μεγάλη μου αγάπη
κοιτάζοντας πώς τρέχουν οι σκιές στην οροφή του δωματίου...
Οι καρδιές ανταμώνουν όπου η γαλήνη τις στεφανώνει
οι ψυχές παρασύρονται από το υπόγειο ρεύμα που τις ενώνει
κι είναι τα σώματα που δεν κάνουν λάθη
αλήθειας σημαδούρες σε ερωτικό γιαλό. 

Απόψε δεν πρόλαβα να σε κρατήσω σε αγκαλιά αιώνια
το πάθος μουρμούριζε στις φλέβες τις φράσεις μιας αρμονικής ζωής
κι ήταν τα φιλιά που μοσχομύρισαν στη νύχτα
τόνοι αισθαντικοί σε μελωδικά φωνήεντα.
Πάω να κρατήσω την ανάμνηση με κλειστά μάτια
το άγγιγμα εκδικείται την απερισκεψία μου
έρχονται οι κοφτές ανάσες να βυθιστούν σε γεύσεις
που είχα ξεχάσει πως εξαργυρώνουν τη φθορά...
Μια ματιά, η πιο έντονη πινελιά όπου ο χρόνος ζωγραφίζει
ένα μυστήριο κι η αβεβαιότητα γίνεται συνώνυμη της σιγουριάς
μέσα στον ίδιο ουρανό που η μνήμη ξεθωριάζει
γιατί τα σύννεφα διψούν από παλάμες ανοιχτές
αιμάτινο ποτό σε προσμονής χορό.

21/11/2016

Λάσκαρης Π. Ζαράρης