Χαραγμένος στο σκοτάδι.

   Ο εχθρός βρίσκεται ακριβώς απέναντι. Κινείται συνεχώς, λες και μιμείται μια πυγολαμπίδα.

   «Ησυχία», μας συστήνει ο λοχίας, «Ακόμη και η αναπνοή μας παράγει ήχο».

   Ύστερα, μας προτρέπει να προσηλωνόμαστε για αρκετά λεπτά σ’ ένα σημείο, προσπαθώντας να εντοπίσουμε τα χαρακτηριστικά του αντιπάλου. Ξεχνάμε λοιπόν τις διόπτρες νυκτός και κοιτώντας πίσω από τα δέντρα μέσα στο σκοτάδι, αρχίζουμε να βεβαιωνόμαστε ότι ο εχθρός παίρνει παράξενες μορφές για να μας παραπλανήσει.

   «Εντυπώστε καλά στο μυαλό σας τι ακριβώς βλέπετε…», λέει ψιθυριστά ο λοχίας.

   Ο εχθρός συνεχίζει να χορεύει, θαρρείς την μια στιγμή εκτινάσσεται και μαζεύει άστρα με τα πελώρια χέρια του και την άλλη παραμερίζει θάμνους για να κρυφτεί. Τα βήματά του δεν ακούγονται καν. Μοιάζει να απομακρύνεται. Και όμως, το όνειρο του καθενός μας τον κάνει από την αρχή εξωπραγματικό.

   Άλλος τον παρατηρεί και διακρίνει μια ουλή στο πρόσωπό του κι ένα βλέμμα αιμοδιψές, που καίγεται να χώσει την ξιφολόγχη στον λαιμό του αντιπάλου. Άλλος χαζεύει το χαμόγελό του και θα ’θελε να του ζητήσει ένα σέρτικο τσιγάρο, να του δώσει μια χειραψία φιλική.

   Μα το σκοτάδι, μας κοροϊδεύει με τις ψευδαισθήσεις του κι ενώ περιμένουμε από κάπου μια σφαίρα, η λάμψη των νερών του καταρράκτη στο σεληνόφως, μας επαναφέρει σε μια φυσιολογική και πρόσκαιρη ζωή. Κι οι αναμνήσεις γίνονται πιο επικίνδυνες και εκδικητικές από τον ίδιο τον εχθρό που κατασκοπεύει κάθε κίνησή μας.   

09/05/2016

Λάσκαρης Π. Ζαράρης