Τολμώ...

Μέσα απ' τα τρίσβαθα του νου
τολμώ...
να πολεμώ με όνειρα
που έρχονται συχνά
και σαν σύννεφα σκιάζουν την ψυχή.
Τη νύχτα, πού να βρω διαφυγή;
Από παιδί τον χρόνο μου τροχίζω
και τη μοίρα αφοπλίζω με χαμόγελα ζεστά,
μ' ένα βλέμμα που πηγάζει απ' την καρδιά,
ρίχνω πέτρα στην αιώνια στεναχώρια
και ραγίζω την ψευτιά.
Τολμώ μαζί σου να ανοίξω τα φτερά μου...
Δεν αντέχει η γη τον πόθο των ανθρώπων
και η θάλασσα αφήνει ατέλειωτο πόνο...
σαν κοιτώ όμως σε ουρανό καθάριο
αφήνω το σακάκι σ' ένα δέντρο
κι ύστερα ψιθυρίζω στο αυτί σου μαγικά,
να πετάξει αυτό το σώμα και να φτάσει μακριά
όπου οι μνήμες θα χορεύουν γύρω σου φανερά.
Φόβος πια δε θα υπάρχει, η αλήθεια θα νικά
κι η αγκαλιά θα περιμένει τη δική σου ζεστασιά.

14/09/2017

Λάσκαρης Π. Ζαράρης