Στους ίδιους δρόμους πάντοτε βαδίζω
μ' ένα παλτό φθαρμένο στους γιακάδες
και κάποιες νύχτες βουλιαγμένες μες στην τσέπη,
που όνειρα εξαργυρώνουν σαν αλήτες μιας αγάπης.
Την ίδια σκέψη άσκοπα γυρίζω κι είναι που σπέρνω
μια ελπίδα, σε μέρες που δε ρωτάνε πώς αντέχεις
κι είναι ο ήλιος βάσανο μεγάλο, αν η σκιά παντού παραμονεύει.
μ' ένα παλτό φθαρμένο στους γιακάδες
και κάποιες νύχτες βουλιαγμένες μες στην τσέπη,
που όνειρα εξαργυρώνουν σαν αλήτες μιας αγάπης.
Την ίδια σκέψη άσκοπα γυρίζω κι είναι που σπέρνω
μια ελπίδα, σε μέρες που δε ρωτάνε πώς αντέχεις
κι είναι ο ήλιος βάσανο μεγάλο, αν η σκιά παντού παραμονεύει.
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου