Τετάρτη 17 Ιανουαρίου 2018

Τετραπόδου εγκώμιον.





   Ο Ρόμπι ροχαλίζει άσχημα. Συχνά αναρωτιέμαι τι ακριβώς προκαλεί τις άπνοιές του. Τα κατεβασμένα ζαρωμένα του μάγουλα ή η μύτη του που είναι ευαίσθητη και δυσανασχετεί στις έντονες μυρωδιές; Το άρωμά μου τον απωθεί... Την πρώτη φορά που το μύρισε πάνω μου έβγαλε μια άναρθρη κραυγή. Τα μάτια του έγιναν τεράστια σαν βαθιές λίμνες κι έφερε δυο στροφές γύρω απ’ τον εαυτό του εκδηλώνοντας την αποστροφή του.
   Κι όμως, αυτό το άρωμα το έβρισκαν ερεθιστικό οι γυναίκες... Ύστερα ο Ρόμπι αποσύρθηκε απογοητευμένος στο πλάι του καναπέ, κάτω στο πάτωμα, κι έχωσε το μεγάλο του κεφάλι ανάμεσα από τα μπροστινά του πόδια. «Καιρός για ονειροπόληση», σκέφτηκε. Άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια όλες οι παιδικές τραυματικές του εμπειρίες.
   Κουτάβι που ήταν ακόμη και τον είχα μαζέψει από τους δρόμους, όπου τον είχε παρατήσει η μάνα του, έδειχνε κακή διαγωγή και συμπεριφερόταν κάθε στιγμή με απρέπεια. Έπιανε με τα νύχια του τις άκρες από τις κουρτίνες κι έκανε νάζια προσποιούμενος ότι κρύβεται μέσα στο καλάθι με τα άπλυτα ρούχα.
   «Ρόμπι θα σε βάλω στο πλυντήριο!», τον προειδοποίησα μια φορά.
   Αμέσως όμως μετάνιωσα για την απειλή που εκστόμισα και τον πήρα στα γόνατά μου να τον χαϊδέψω αλλά ο κακομοίρης, θαρρείς, πως χαλάρωνε τόσο που έφτανε να κάνει τα κακά του πάνω μου. Προσπαθώντας να κρατήσω την ψυχραιμία μου, χωρίς να προβώ σε αγριότητες εναντίον του ζώου, τον άφησα στο μπαλκόνι μερικά λεπτά, μέχρι να πειστεί για το πού πρέπει να κάνει την ανάγκη του.
   Ο κακός χαρακτήρας του δεν περιορίστηκε εκεί μόνο. Κατά καιρούς ξεκοίλιαζε με τα δόντια του τα μαξιλάρια του σαλονιού και της κρεβατοκάμαρας και με τα μυτερά του νύχια άδειαζε το περιεχόμενό τους, καθιστώντας τα ανίκανα στον λειτουργικό τους ρόλο. Συνεπώς, γινόμουν ράκος ψυχολογικά που δεν είχα πού την κεφαλήν κλίναι. Εκείνες τις μέρες, μέχρι να μπω στον κόπο να αγοράσω καινούργια μαξιλάρια, προτίμησα να κοιμάμαι στην αγκαλιά άγνωστων γυναικών, οι οποίες διατηρούσαν τα «καθωσπρέπει» σπίτια τους στην οδό Φυλής.
   Παρ’ όλες τις αταξίες του, ο Ρόμπι με διευκόλυνε στις τηλεφωνικές μου συνδιαλέξεις, ιδιαίτερα όταν κατέληγαν να είναι κουραστικές. Ερχόταν δίπλα μου και μου έγλειφε τ’ αυτιά και γαύγιζε απαιτητικά, σαν να έλεγε σε αυτόν που βρισκόταν στην άλλη γραμμή: «Ώχου βρε αδελφέ, μας ζάλισες τα ...ίδια». Κι ο άλλος το έπαιρνε σαν προειδοποίηση και έκλεινε το τηλέφωνο.
   «Με έσωσες φιλαράκο. Πάρε ένα κόκαλο για ανταμοιβή!».
   Ποτέ δεν έκρυβε την ευγνωμοσύνη του για το αφεντικό του και μου την εξέφραζε με ποικίλους τρόπους, χωρίς εγωισμούς και τακτικές αμύνης.
   Αυτός είναι και ο ουσιαστικότερος λόγος, που επέλεξα να συμβιώσω με ένα τετράποδο. Δεν μπήκε ποτέ στον πειρασμό να μου πει το παραμικρό ψέμα ή να προσποιηθεί σε κάτι, ώστε να με κάνει να νιώσω όμορφα και να ευνοηθεί γι’ αυτό τον λόγο. Άλλωστε, αντιπαθούσα τους κόλακες. Ήταν και θα είναι ο αληθινός του χαρακτήρας, χωρίς συμβιβασμούς και εξαρτήσεις, χωρίς ίχνος φόβου μη δεν γίνει αγαπητός ή αρεστός.
   Αντιθέτως, με όσες γυναίκες προσπάθησα να συμβιώσω όλα αυτά τα χρόνια της ζωής μου, δεν κατάφεραν να με αγγίξουν στην ψυχή, όσο γλυκές και τρυφερές κι αν ήταν... Καμία τους δεν έδειξε τον αληθινό της χαρακτήρα, ενώ στην πορεία των σχέσεων, επαληθεύτηκε ότι κακώς τις τίμησα με την εμπιστοσύνη μου όλες, ανεξαιρέτως, ξανθιές, μελαχρινές και κοκκινομάλλες. Άλλαζαν σε χρόνο μηδέν επιθυμίες και διαθέσεις και ήταν απορίας άξιον πόσο υπολογισμένα ενεργούσαν, αποκαλύπτοντας ότι οι πράξεις τους δεν διακατέχονταν καθόλου από ανιδιοτελή αγάπη. Αφήστε δε, που δεν άντεχε το πορτοφόλι μου τις οικονομικές τους σπατάλες. Θέλανε πολυήμερα ταξίδια, πολυδάπανο καλλωπισμό και ονειρευόντουσαν πράγματα πέρα από κάθε φαντασία...
   Ο αντάρτης φίλος μου όμως, ο Ρόμπι, έχει μία και μοναδική ανάγκη. Ένα γλυκό βλέμμα, ένα τρυφερό χάδι κι ένα μεγάλο λαχταριστό κόκαλο, που όταν του το προσφέρω ξεχνά γρήγορα τις ιδιοτροπίες μου ως άνθρωπος. Κι όταν αρχίζει να χωνεύει στο στομάχι του, αισθάνεται κοιτώντας τον απέναντι τοίχο του σαλονιού, σαν το ομορφότερο τοπίο που έχει δει στη ζωή του.

23/01/2017

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου