φτωχούς, αστόλιστους
μια μέρα...
να μην εμποδίζουν οι ομοιοκαταληξίες
τα όνειρα να πετάξουν...
Φίμωσα την τρέλα του γύρου κόσμου,
αν έκλεινα τα μάτια
δε θα ακουγόταν η φωνή μου...
Στάχτη η ραγισματιά των χρόνων,
με ύλες ολοδικές μου
να πλάσω το ιδανικό.
Πολλά μονοπάτια διέσχισα
με νερό λιγοστό στην ψυχή,
καθώς κοιτούσα στον καθρέφτη
τις αλλοιώσεις των ελπίδων,
δεν σταματούσαν οι ανησυχίες
να πίνουν πόθους και πάθη,
θυμάμαι όταν γέλαγα
πως γέλαγα με τα κύματα,
γέλαγα με τον ήλιο,
γέλαγα με τα ψέματα
που οι άνθρωποι προσπαθούσαν
να κρύψουν...
Γέλαγα με τα όνειρα
που όσο περισσότερο τα ήθελα,
τόσο μακριά μου γυρνούσαν...
Ποτέ όμως δεν αρνήθηκα
τον εαυτό μου...
μέσα από περιπέτειες και τρικυμίες,
έγινα αυτό που δε φανταζόμουν,
με την αγάπη...
ούτε φόβος υπάρχει,
ούτε δυστυχία.
01/06/2018
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου