Για να γεννηθεί αυτό που πάντα προυπήρχε...

 

Για να γεννηθεί αυτό που πάντα προυπήρχε
κι ήταν μέρος ενός άλλου χωροχρόνου...
μίσησα το ψέμα και την προδοσία,
κάθισα με τη λύπη στο ίδιο τραπέζι...
Η ίδια, μου εξομολογήθηκε το παρελθόν μου
και τις μορφές που άλλαζε το πρόσωπό μου...
Όμως, όσο κι αν με πλήγωσαν τα λόγια της
κι έσπασα τον καθρέφτη της ζωής μου,
δεν σταμάτησα τον εαυτό μου να ανακαλύπτω,
σε άγνωστα μονοπάτια να βαδίζω,
ώσπου ξέφυγα από θάλασσες πικρές
και ουρανούς, φυλακισμένους της λήθης...
Πήρα και έχτισα αλήθειες φωτεινές,
άπλωσα χρώματα στον πίνακα της μέρας,
όνειρα ανορθόγραφα στο λεξικό της νύχτας,
που δεν ξέρουν από απελπισία,
μόνο από ευτυχία...
Για να γεννηθεί αυτό που πάντα προυπήρχε,
έγινε του κόσμου μου απόλυτο κι αιώνιο μυστικό,
μες στο βλέμμα σου θέλησα να ζήσω κι άλλα καλοκαίρια,
πάνω στα χείλη σου να ανάψω ερωτικές φωτιές...

24/06/2018

Λάσκαρης Π. Ζαράρης