Πόσα "αχ" ακόμη...

Πόσα "αχ" ακόμη...
θα εξαργυρώνεις με ανάσες
μέσα στο πρωινό μου ξύπνημα,
κάτω από τις μυστικές φωνές
του έρωτα...
Πόσα "αχ" θα γυροφέρνουν
στο γαλανό των ματιών σου,
ψάχνοντας με πάθος ένα άγγιγμα,
λουλουδάτο άνθισμα της ψυχής μου...
Κι ύστερα θα γονατίζω
με ένθεη πνοή,
για να μυρώνω με χάδια
το γαλήνιο σου σώμα.
Θυσία στους σπασμούς σου,
να παίρνω από τη ζωή
τη δροσιά του κόσμου σου
και την ψυχή των χειλιών σου.
Έρωτας...
Έρωτας ανίκητος...
στα πλέρια κύματα που με ταξιδεύουν...
να αφήνω πίσω μου σακατεμένα όνειρα,
λευκά περιστέρια τα χέρια σου
να με τυλίγουν με τα φτερά τους.
Έρωτας,
της αλήθειας οδηγός,
κρατά την προσμονή στην αγκαλιά σου,
ψίθυροι ψίθυροι της καρδιάς,
να ανάβουν τις νύχτες σαν κεριά
κι η μυρωδιά τους να ανοίγει
ουρανούς καθαρούς...
Φως που αγγίζει πέλαγα
η γλυκιά ματιά σου...
Πέλαγος μακρινό το φιλί σου,
σαν ηλιαχτίδα ο πόθος χαϊδεύει,
γεύση αλμύρας κι ένας κυματισμός
που ψέλνει την άφραστη ομορφιά
των στιγμών μας...
Κι αν σε κοιτώ κι αν σε ζητώ...
είναι που ταξιδεύω στο άπειρο μαζί σου...

Λάσκαρης Π. Ζαράρης