Πήγε έξι...

Πήγε έξι...
Ά ρε έρωτα παιχνιδιάρη
που μας ξημέρωσες,
τι θες να σου προσφέρουμε πάλι;
Την ψυχή μας, τα όνειρά μας,
τις σκέψεις μας, τη ζωή μας;
Τα αξίζεις όμως άτιμε...
Μας παρέσυρες σε ένα τρελό χορό των αισθήσεων,
σε ένα βλέμμα που να μη τελειώνει,
να διαπερνά ίχνη φωτός,
να ταξιδεύει θάλασσες,
βυθούς αξεδιάλυτους
κι εμείς πάνω με τα πανιά ανοιγμένα,
έτσι να φεύγουμε,
να φεύγουμε σαν γλάροι
στο αιώνιο ταξίδι του έρωτα και της αγάπης.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης