Πράσινό μου...

 

 

Πράσινό μου... 

σταλαγματιά ονείρου

κάτω από καθάριο ουρανό,

αηδόνι γλυκόλαλό μου

που ομορφαίνεις τη ζωή,

με ένα τρικύμισμα των χειλιών σου

στη ριγωτή ανταύγεια της ημέρας...

 

Πράσινό μου...

κρυφό της ελπίδας,

που αστράφτεις στην καρδιά

και χρυσαφίζεις σε μάτια γαλανά,

ω πόσο πεθύμησα το άνθισμά σου

στη δική μου αγκαλιά...

 

Πρόσωπο αθάνατης νεράιδας,

που ο έρωτας αέναους κύκλους κάνει

και σε γεμίζει φως στα σωθικά,

σου σπέρνει νύχτες ξεγνοιασιάς

κάτω από το μαξιλάρι,

σκυμμένη σε βρίσκει

στα δροσόνερα των πόθων

να βουτάς.

 

Κάτω από τον ίσκιο των ερωτικών στιγμών μας

να ανασαίνεις

και κόκκινο... κόκκινο

των νυχιών σου να ζητάς...

Η ψυχή κουρνιάζει στη θαυμάσια φωλιά της,

όπου με τα αγγίγματά μας,

οι αναστεναγμοί βγάζουν φτερά.

13/08/2018

 

Λάσκαρης Π. Ζαράρης