Αυτό το δωμάτιο...

Αυτό το δωμάτιο,
το ξεχασμένο σ' ένα άπειρο...
μέσα του διαβαίνει η σιωπή,
μαζεύει τα δάκρυα του ανθρώπου
που έπεσαν στο πάτωμα,
στην ξηλωμένη τσέπη της μνήμης
τα ράβει...
Δεν θεωρεί παράνοια να προσπαθεί,
ο χρόνος εύθραυστος σαν το ανθοδοχείο,
σκόρπια άνθη παντού...
και της ψυχής και της καρδιάς οι ευωδιές
χάθηκαν από το παρελθόν,
στο μέλλον απλώνονται σαν σύννεφα,
σύννεφα μυστηρίου, αιτία ταξιδιού
σε τοίχους που γδέρνει η ελπίδα
κι ανοίγει παράθυρα πάντα η αγάπη...

20/11/2018

Λάσκαρης Π. Ζαράρης