Γιατί δεν γράφω πια...

Είναι πιο ειλικρινές, πιο καθαρό,
πιο εχέμυθο, πιο διαρκές...
να σιωπάς,
να καταλαβαίνεις και να μη διαμαρτύρεσαι
για άσπρες ή μαύρες μέρες,
να κοιτάζεις τον καθρέφτη
και να αναρωτιέσαι,
αν η ασχήμια πολεμά δυνατά
την ομορφιά,
κι ύστερα να αλλάζεις σελίδα
με μια αναπνοή,
είτε ξέχασες τα ταξίδια,
είτε άφησες τα πανιά,
είτε τα ίχνη του
αισιόδοξου εαυτού σου κρύφτηκαν
και σκέφτηκες να μη σπαταλάς
τα όνειρα,
να μη σκοτώνεις στο τετράδιο
τα αποσιωπητικά και τις τελείες,
τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις
χαράζονται πιο βαθιά,
όπου η ζωή
δεν χρειάζεται αποδείξεις
για την ευτυχία σου.

25/05/2019

Λάσκαρης Π. Ζαράρης