Η βροχή.

Η βροχή μού θυμίζει άλλες εποχές, όταν με τα τετράδια και τα βιβλία στα χέρια ξεχυνόμουν στους δρόμους για να απολαύσω την ιεροτελεστία της σταγόνας. Ένιωθα πάντα πιο όμορφα με τη συντροφιά της υγρασίας, σαν να μαλάκωνε η ψυχή και με πλημμύριζε η γαλήνη, ακόμη και οι σκέψεις γινόντουσαν πιο υποφερτές. Οι άνθρωποι σκυμμένοι ή προστατευμένοι κάτω απ' τις ομπρέλες τους, μ' έκαναν να μαντεύω τη ζωή τους μέσα από τον τρόπο που περπατούσαν, μ' έκαναν να τους βλέπω μέσα από ένα θολό τσάμι που τα εξιδανίκευε όλα. Δεν υποψιαζόμουν καν τον πόνο, τις πληγές, τις προδοσίες, τη διάψευση των ονείρων... όλα αυτά που πέφτουν βαριά στα κεφάλια των ενηλίκων, πείρα ζωής και ταυτόχρονα απόπειρα φυγής. Δεν ήταν λίγες οι φορές που πίστευα πως η βροχή είναι το δάκρυ του Θεού για τις αμαρτίες των ανθρώπων και για την πτώση των αγγέλων.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης