Εσύ με το ψάθινο καπέλο
και το πρόσωπο που λάμπει,
με τη λαχτάρα του καρπού.
Σκυμμένος μες στην ταπεινότητα του μόχθου
με το τσαπί σαν προσευχή
στη γη που περιμένει ένα χάδι.
Το αμπέλι παρακαλούσε για στοργή
η ελιά για το πιο περίτεχνο κλάδεμα.
Επίγεια συμφωνία με τον άνεμο, τον ήλιο, τη βροχή,
στοιχειό κι εσύ της φύσης
με τις παλάμες τις σκασμένες από φτώχεια
τις τραχιές, τις ξεραμένες από στερήσεις
κι όμως στην πολλή αγάπη βαπτισμένες
σαν τη γη την αδούλωτη.
Εύφορο το χωράφι που πλάθεται με όνειρα
με δύναμη αφοσιωμένη στις κρυφές
ομιλίες των δέντρων, των πουλιών.
Όλα τ’ ακούει η ψυχή η φωτισμένη.
Το χαμόγελο της γης της ποτισμένης
θέλει το δέντρο για ν’ αναπτυχθεί,
τ’ αμπέλι για να ροδίσει τον οίνο
των αμάραντων καρδιών.
Αγρότης συνειδητοποιημένος
έτσι αγνός, γαληνεμένος
να ’σαι εσύ ο τρύγος της πιο ώριμης ζωής,
να ’σαι το δίδαγμα της αντοχής στη φύση.
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
*** Γ΄ βραβείο από το Ωδείο Φουντούλη το έτος 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου