Αυτογνωσία

                  Σ’ αυτή τη γη την ξερή, τη ματωμένη

                  φυτρώνει το γέλιο σαν λουλούδι

                  κι ο Θεός στεφανώνει την ομίχλη.

                  Τι είμαστε εμείς, σου λέω;

                  Ο ήλιος σε βρίσκει να υποφέρεις

                  για λίγο αέρα μοναξιάς

                  και να επιμένεις υποταγμένη

                  σε φλόγες υψωμένες,

                  μέσα σε λέξεις δουλεμένες·

                  λιποτάκτες των συνόρων

                  της εφήμερης ζωής.

                  Τι είμαστε εμείς, σου λέω;

                  Είπες πως τα λόγια σε προδίδουν,

                  πως η «αγάπη» είναι φορτίο που φεύγει πάντα

                  και τα χέρια που σε σφίγγουν, σε πληγώνουν.

                  -Που να κρύβεται η γαλήνη της ψυχής;

                  -Μες στην πίστη των ανθρώπων

                  και στο ρήμα «δε σταματώ»,

                  ν’ αγναντεύω τις στιγμές

                  που έχω χάσει τον αληθινό μου εαυτό.

                  Κι αν θέλεις τότε, πες μου

                  άνθρωπέ μου: «Τι είμαστε εμείς;»

                  που με λέξεις ξεδιψάμε και ποτίζουμε τη γη

                  και στα όνειρα ζητάμε το γαλάζιο της ψυχής.

                  Αν η «αγάπη» τελικά δεν είναι αυτό

                  που μένει και φωτίζει!

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

***  Γ΄ βραβείο από το Ωδείο Φουντούλη το έτος 2010