Δύο ποιήματα της Λίτσας Μόσκιου

ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ

Σαν έρθει η ώρα…
Η ώρα για να φύγω …
Θα ’θελα χώμα … μη μου ρίξετε…
Αφήστε με απαλά πάνω σ’ ένα κύμα …
να ταξιδέψει η ψυχή μου… σε θάλασσες που δε πρόλαβε να ταξιδέψει…

ή καλύτερα …

σ’ ένα βουνό ανεβάστε με …
να σκαρφαλώσει η ψυχή στη πιο ψηλή κορφή…
-κι εκεί στο χώρισμά της απ’ το κορμί - απ’ εκεί να πετάξει ως τον ουρανό…
και το σώμα να γκρεμιστεί στο πιο βαθύ φαράγγι…

Ποτέ ξανά μην ανταμώσουνε ….

Και αναστήσουν όνειρα - που σκότωναν καθώς μεγάλωνα- …

φιλιά και χάδια
- που θυσίαστηκαν σε ψεύτικα σ’ αγαπώ…

κι αγκαλιές ποθήσουν … που άδειες έμεναν…

μη ξαναφέρουν στο φως αισθήματα… που έκρυψα ….
και ξόρκισα…


ποτέ μη γυρέψουν το παιδί -που ξέχασε να μεγαλώσει- και είχε χαθεί …


ποτέ μην ανταμώσουνε …

ποτέ ξανά…

ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΛΑΤΕΡΝΑ

Απόψε οι ξεχασμένες λατέρνες ξύπνησαν…
κι άρχισαν όλες μαζί να παίζουν τον ίδιο σκοπό…
τα ρολόγια σταμάτησαν να γυρνούν του δείχτες τους … από ντροπή …
και ο χρόνος μίσησε τα χρόνια που άφησε να χαθούν …
διαγράφοντας εποχές…
Οι δρόμοι στένεψαν ξαφνικά κι έγιναν μικρά σοκάκια...
Τα σπίτια χαμήλωσαν και άπλωσαν αυλές…
που γέμισαν μονομιάς ανθισμένα γιασεμιά…
τα λουλούδια φύτρωσαν με το έτσι θέλω … ακόμη και στις χαραμάδες των σκασμένων τοίχων ….
τα παραθύρια άνοιξαν να εισπνεύσουν αρώματα ξεχασμένων αναμνήσεων …
και οι ψυχές των ανθρώπων κουρδίστηκαν ξανά …
για να μπορέσουν να αντέξουν της λατέρνας το χαρούμενο τραγούδι….