Τα πουλιά της φυγής σ΄ αθώο πέταγμα
Ταξίδι αδιάβατο κι απροσπέλαστο
με συντροφιά το μονοπάτι,
που γεννάει ζυγές τις μέρες,
σεκοντάροντας του ρυακιού το γάργαρο νερό,
σαν ξεχύνεται και τα βουνοπλάγια ανασκαλεύει.
Σκόρπια κι αμάζευτη η αγάπη λύγισε
σαν λυγαριά στον κάμπο
μες απ΄ το ψέμα ενός φίλυρου σακάτη αγέρα.
Χύμα και σκόρπια ξανά η ζωή με τον ήλιο
ν’ αγγίζει το γέρμα κερασμένη μ’ ένα κάλπικο κέρμα.
Νύχτα σφύζει μέρα θάλλει
στη δαγκωματιά του μήλου
στη φασκομηλιά του σκίνου
στη χαραγματιά του σύκου
σ’ ένα τραγανό κεράσι
σε μια ρώγα από ροδίτη,
μα συ κρεμάστηκες στης λήθης το κατάρτι
και δεν γρικάς πως αναδύει η Αφροδίτη.
Zürich, 15. August 2011
Vicky Kostenas Lagdos, Dichterin
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου