Πεπλοφόρα ομορφιά

Στης νυχτιάς τα σκοτάδια,

που μισεύω μακριά σου

της ζωής μου το νήμα

το ξαπλώνω στο κύμα

και τον ήλιο θωρώ.

Και στα πέπλα της νύχτας

θ’ ακουμπώ στη σκιά σου

το παράθυρο κλείνω

τη ζωή μου αποσβήνω,

σα στιχάκι γραφτό.

Κι όπως φυσάει ο αγέρας

σ’ αλέγκρο ρυθμό

και η καρδιά χορεύει

σε στείρο λυγμό

εγώ μέσα απ’ έρημες ξέρες

θα ψάχνω στις μέρες

καινούριο σκοπό για να βρω.

Στις βραδιές, που διαβαίνουν

πεφταστέρια μαζεύω

με τα χέρια απλωμένα

σαν φιλιά κερωμένα.

Κι όσοι πόθοι απομείνουν

πορφυρά θα τους ντύσω

σαν απόκρυφη ελπίδα

σα σωτήρια σπίθα

σε σβησμένα φεγγάρια

θα σε ψάχνω παντού να σε βρω.

Vicky Kostenas Lagdos