Λόλα, να ένα μήλο! 2

Το σπασμένο δόντι, γιατί το καταργείς από τη μνήμη;

Γιατί αφαιρείς την οργή και τη μαχητικότητα απ’ το παιδί

που ρίχτηκε σ’ έναν άνισο αγώνα, για να κερδίσει την αγάπη

ενός γλυκύτατου κοριτσιού, με χείλια σαν κεράσια του βουνού

και χρώμα των ματιών πράσινο χτυπητό, με μαλλιά κυματιστά

και πρόσωπο λευκό, παραδεισένιο;

Όταν δεν τα κατάφερε, λύγισε σε κλάματα,

τα δάκρυα του βάραιναν στα βλέφαρα·

νόμιζε πως θα έκανε φίλη και ερωμένη

για πάντα τη μοναξιά και την απογοήτευση.

Το λεξιλόγιό του όμως ήταν πλούσιο ακόμη σε χαρά κι ευτυχία.

Πώς να σε φωνάξω αφού το παιδικό, χαϊδευτικό σου όνομα

δε σε συγκινεί πια; Πρέπει να εφεύρω ένα άλλο, πιο κατάλληλο

γι’ αυτή τη δύσκολη ώρα της αποδοχής της ωριμότητας!

Η φωνή σου άλλαξε χροιά κι ακούγεται σαν σχίσιμο χαρτιού στα στήθια,

σαν θόρυβος μιας νύχτας βασανιστικής από ενοχές, του μυαλού σκοτοδίνη,

σαν τρύπημα απ’ ένα αιχμηρό εργαλείο σε σιδερένια επιφάνεια

που τα συναισθήματα φυγαδεύει στο καλάθι των αχρήστων.

Πότε επιτέλους θα γυρίσεις να με κοιτάξεις στα μάτια;

Ν’ αναγνωρίσεις εκείνο το απόλυτο νεύμα της συγκατάβασης,

της λογικής το πνεύμα, όταν οι ρυτίδες πολεμάνε την ακμή

και κατασκηνώνουν στο σώμα σαν πληγές!

Ας αναζητάς το φωτεινό χαμόγελο, τα αμίλητα και αγέλαστα

στρατιωτάκια είναι παιχνίδια που παίζονται ακόμη στη γειτονιά,

κόβουν την ανάσα σου με τις λόγχες που περιμένουν

έτοιμες στην άκρη των όπλων, να βυθιστούν…στο παρελθόν.

Υπάρχει ακόμη καιρός…να ψαλιδίσεις στη χειροτεχνία

έναν όμορφο ήλιο, μια θάλασσα  Αυγουστιάτικη,

ένα σπίτι παραδοσιακό, όπου τα παιδιά θα γκρεμίζουν τα σκοτεινά όνειρα τους

και θα χτίζουν βεράντες προς τη θάλασσα και τον ουρανό.

Υπάρχει ακόμη καιρός…να ενισχύσεις το κάστρο της φιλίας

με προσευχές και ευχές στο Θεό, να φωνάξεις μετέωρος

στο διάστημα των τετραδίων: «Λόλα, να ένα μήλο!».

Το θλιμμένο και σφιγμένο χαμόγελό σου σπάζεις στο πράσινο των ματιών

διψώντας  τις ακτίνες του ήλιου, επίγεια γοργόνα των μαθητικών στιγμών.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης