Μια μέρα σκοτεινή
ο ήλιος δίσταζε να βγει
να αγκαλιάσει τα μουδιασμένα κύματα της θάλασσας.
Τότε ο άνεμος πήγε να ψιθυρίσει
μια λέξη αγαπημένη όπως παλιά· το όνομά της,
να φύγουνε τα σύννεφα της ανάμνησης μακριά
μα κόμπιαζε απ’ τη συγκίνηση
των αξέχαστων στιγμών τους.
Είπε στα σύννεφα, περιτριγυρισμένος απ’ τα πέπλα τους:
«Καλύτερα της νύχτας η ανεμελιά
να εισχωρεί μες στην ψυχή μου.
Νεράιδες των λατρευτών μου πόθων
της κοιμισμένης πόλης τ’ ασθενικά φώτα δυναμώστε
με τον αδιάκοπο χορό σας.
Κι αν βρείτε νέους έρωτες να σμίξετε,
τα συναισθήματα που πλήγωσαν ξεχάστε!»
Το πρόσωπό της στάθηκε να κοιτάξει,
από τα μάτια της κύλησαν δύο δάκρυα.
Τέτοια πανάξια πληρωμή γύρευε ο χρόνος
για να χαράξει τα χαμόγελα της ευτυχίας
ώστε ρυτίδες πια να μην υπολογίζει
στα ερωτικά φεγγάρια του χειμώνα.
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου