Την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου και ώρα 8 το βράδυ στο αμφιθέατρο του Δημαρχείου, πρόκειται να είναι μια ιδιαίτερη καλλιτεχνική βραδιά στη Νέα Αγχίαλο.
Θα παρουσιάσουν ποιήματά τους Αγχιαλίτες ποιητές με συνοδεία πιάνου από την επίσης Αγχιαλίτισσα μουσικό Κορίννα Πορτοφέρρι.
Οι δημιουργοί αυτοί είναι: Άννα Ζαράρη, Ζαφειρία Φιλιππίδη, Λάσκαρης Ζαράρης, Κώστα Παρδάλης και Pierre Goldin.
Την απαγγελία θα κάνουν εκτός από τους ποιητές και οι: Βαλασία Πετρίδη, Μαρία Τεχνοπούλου και Χρυσάνθη Κορώνη, οι οποίες είναι μέλη θεατρικών ομάδων.
Την εκδήλωση οργανώνουν από κοινού οι σύλλογοι Γυναικών και Φιλοπρόοδος της Νέας Αγχιάλου
Παραθέτουμε χαρακτηριστικά ποιήματα από τους πέντε ποιητές.
«Δικαίωμα» της Άννας Ζαράρη
Χλωμό το φέγγος των κεριών
Κλέβει το οξυγόνο
Κλέβει την κάθε ανάσα μου
Με βιαστικές κινήσεις.
Πέτρωσε ο χρόνος ξαφνικά
Το όνειρο θερίζει.
Δικαίωμα στην άρνηση
Βυθίζω το στιλέτο.
Αντίκρυ μου μια θάλασσα
Αχολογάει το κύμα
Παίρνει τα ξέπλεκα μαλλιά
Λύτρα για να σ’ αφήσει.
Πέτρωσε ο χρόνος ξαφνικά
Ασφυκτικά με πνίγει.
Δικαίωμα στην λευτεριά
Τεντώνω τη σφεντόνα.
«Το χρέος μου» της Ζαφειρίας Φιλιππίδη
Μέσα στον όμορφο κόσμο που ζούμε
λίγοι είν' εκείνοι που νοιώθουν χαρά
λίγοι είν' εκείνοι που διώχνουν την θλίψη
και δίνουν το χέρι στην ανθρωπίνη δυστυχιά.
Μα κι αν ακόμα οι μεγάλοι
σταθούν εμπόδιο σ' αυτό
αιτία θα 'ναι το συμφέρον
το μεγάλο, το αισχρό.
Για τον αγρότη του Λάσκαρη Ζαράρη
Εσύ με το ψάθινο καπέλο
και το πρόσωπο που λάμπει,
με τη λαχτάρα του καρπού.
Σκυμμένος μες στην ταπεινότητα του μόχθου
με το τσαπί σαν προσευχή
στη γη που περιμένει ένα χάδι.
Το αμπέλι παρακαλούσε για στοργή
η ελιά για το πιο περίτεχνο κλάδεμα.
Επίγεια συμφωνία με τον άνεμο, τον ήλιο, τη βροχή,
στοιχειό κι εσύ της φύσης
με τις παλάμες τις σκασμένες από φτώχεια
τις τραχιές, τις ξεραμένες από στερήσεις
κι όμως στην πολλή αγάπη βαπτισμένες
σαν τη γη την αδούλωτη.
Εύφορο το χωράφι που πλάθεται με όνειρα
με δύναμη αφοσιωμένη στις κρυφές
ομιλίες των δέντρων, των πουλιών.
Όλα τ’ ακούει η ψυχή η φωτισμένη.
Το χαμόγελο της γης της ποτισμένης
θέλει το δέντρο για ν’ αναπτυχθεί,
τ’ αμπέλι για να ροδίσει τον οίνο
των αμάραντων καρδιών.
Αγρότης συνειδητοποιημένος
έτσι αγνός, γαληνεμένος
να ’σαι εσύ ο τρύγος της πιο ώριμης ζωής,
να ’σαι το δίδαγμα της αντοχής στη φύση.
** Γ΄ βραβείο από το Ωδείο Φουντούλη το έτος 2009.
H TOΛMH του Κώστα Παρδάλη
H γνώση είναι δύναμη,
το θάρρος είναι χάρη.
η ανδρειωσύνη ακριβή,
των λιγοστών καμάρι.
Κάποιοι τολμούν αληθινά
οι πιο πολλοί δειλιάζουν,
είν' οι φωνές τους χαμηλές
χωρίς ουσία συμβουλές,
μα στα κρυφά οργιάζουν.
Δάφνες θερίζουν ανοικτά
κάστρα και πύργους κτίζουν»
το μέτωπο το 'χουν ψηλά
μα στα βαθιά αρμενίζουν.
Mα τέτοια θέλει η ζωή
γλείψιμο κι υποκλίσεις
η τόλμη είναι ακριβή
ποτέ μη ξεστρατίσεις.
Να σκύβεις το κεφάλι σου
Ποτέ μην το σηκώσεις,
να είσαι πάντα ασήμαντος
μικρός κουφός κι αδύναμος
για να επιβιώσεις.
Διώξε τον φόβο απ' την καρδιά
και στον καθρέφτη κοίτα,
να βρεις ξανά την λεβεντιά
και να σκεφτείς πως η αρχοντιά
των λίγων είναι προίκα.
Ταβέρνα του Pierre Goldin
Τα βράδια του καλοκαιριού τρώμε στο δρόμο
Τα αυτοκίνητα σπάνια περνούν μέσα από δυο σειρές από καρέκλες
Σιγά - σιγά
Για να μην ενοχλούν
Έχει μόνο άσφαλτο και τοίχους από μπετόν
Τίποτε άλλο
Γιατί εδώ
To τοπίο είναι ο φίλος
Η απόλαυση είναι ο λόγος και το βλέμμα αυτού που θα καθίσει
Και μοιράζει μαζί σου το κρασί
To κρασί που διακοσμεί και εξυψώνει τα τραπέζια
Τίποτα για να διασκεδάσεις από αυτό που ο καθένας οφείλει στον άλλο από τη ζωή
ακόμα γι’ αυτόν τον άγνωστο που κατά τύχη κάθισε εδώ κάτω από τα αστέρια
Είναι σαν μια καρδιά που χτυπά
και ρίχνει την καλοσύνη της στους δρόμους της πόλης
εδώ είναι ο καθαρός άνθρωπος χωρίς μάσκα
Είναι ο άνθρωπος περικυκλωμένος από λόγια
σαν σημάδι της γνώσης
ρήματα, λόγια και αποφάσεις που φτερουγίζουν
είναι ο άνθρωπος στη γλώσσα του σαν στο μυθικό περιβάλλον του
Και μέσα σε αδελφικές χειρονομίες
το βράδυ η πόλη βρίσκει τη δύναμη να ξαναζήσει εκεί πάνω εδώ και χίλια χρόνια
Για το Δ.Σ. του Φιλοπρόοδου Συλλόγου Νέας Αγχιάλου
Ταβέλης Γιώργος
Ταβέλης Γιώργος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου