Ελλόν τε Παλίντροπον Όναρ

Λιοστάσια και vigna μακριά απλωμένα ως τα κύματα.

Πολυτάξιδες σκούνες πιο πέρα ακόμη κι απ’ τη θύμηση.

Χρυσοπράσινα φύλλα στην κάψα του καλοκαιριού

με λιλάδια βότσαλα σ’ αχνωτό θρόισμα άσματος φλοίσβου.

Φρεσκοπλυμένο πράσινο, που χαϊδεύει με δυόσμο

τη γαλήνη του πέλαγος κι αφήνει στη μέση μια μπλε χαρακιά.

Ορδές τα χρόνια περπάτησαν στα όστρακα

θαλασσοπούλια, που ’καναν την καρδιά τους τραγούδι.

Σιρόκους πνιχτούς, σφίγγοντας μες τ’ απόστηθα.

Η ζωή ένα κύμα, που σπάει με μανία στο βράχο

πελαγίσιο τριφύλλι στο ξέσπασμα της ανατολής.

Ακατάπαυστος βόμβος μελισσών

ηχεί στης θάλασσας τη βαθυγάλαζη κυψέλη.

Τι έψαχνε η ροδοδάχτυλη μες τον πουρνό στο πύρωμα του Ήλιου;

Μη τη χαρά την πλέρια σ’ αφρόσπαρτα ακροπέλαγα

ή μήπως σ’ όνειρα εχάραζε έμβλημα μ’ αλμύρα από φύκια

βαθιά  μέσα σ’ απόμερες υγρές θαλασσοπερασιές;

Σήμερα γιόρταζαν τα σκίνα, οι λωτοί κι οι αγράμπελες.

Θυμάμαι τις βαρυχειμωνιές, που πρώιμα ζωγράφιζα

την παλέτα του Μάη μες τον Φλεβάρη κατάμεσα

για να νιώσω στα ενδόψυχα την υγρή αμμουδιά

μέσα από ένα διαμπερές απόκρυφο ψιθύρισμα.

Μέρες μετρά ανυπόμονα, μέρες ηλιοκαμένες,

πάνω στο τσόφλι, που σκάζει η ηχώ

και της αναπνοής του φλοίσβου γεννάει τη θυγατέρα.

Αιθέρια απαγγέλλει το στίχο τον εσπέριο

στο όναρ της Ηριγένειας, που ξύπνησε τα λιόδεντρα

νωρίς για να τ’ αρμέξει.

Vicky Kostenas Lagdos

Dichterin

Zürich, 6. November 2011

Trotz Krise ragt aus besser Zeit die Mondsichel über Parthenon empor