Ο παράξενος άνθρωπος

Ο άνθρωπος που σε κοιτούσε

ήταν ένα περιστέρι,

σε κάθε γωνιά του δρόμου σε περίμενε

κρυμμένος, να αισθανθεί στα μάτια σου

τη φλόγα του Θεού,

να σου συμπαρασταθεί

μ’ ένα φτερούγισμα ειρηνικό αγάπης,

εκεί που ο δικός του κόσμος, σου ήταν ξένος

και η δική σου η ζωή άγνωστη για εκείνον.

Το χαμόγελό σου μία ριπή ανέμου

ξανοίγεται με δυο χρυσές αναλαμπές

στα μονοπάτια του ονείρου,

εσείς κι οι πικραμένες σας στιγμές

σαν άστρα να φεγγοβολάτε πάντα.

Και μες στα χέρια ή τα φτερά σας

εσείς, οι δυο μικροί Θεοί

σφιχτά το νόημα του κόσμου να κρατάτε..

Η μοίρα η απάνθρωπη

με τα ερείπια της φθοράς·

αυτή που περιβάλλει τις ψυχές μας,

με τ’ ουρανού το χρώμα θαμπωμένη

μας αποχαιρετά.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Ο ποιητής Θεόδωρος Σαντάς μας εύχεται: «Χρόνια Πολλά, Ευτυχισμένο το 2012» και γράφει τα εξής:

Η αγάπη είναι ένας ήλιος που μας οδηγεί απευθείας, στην αγκαλιά του Παράδεισου.
Κι αν το τραγούδι της φάτνης είναι το Ωσαννά της γης με τη φωνή των αγγέλων στον Ποιητή τ’ Ουρανού, το τραγούδι της ποίησης είναι το απόκρυφο ταξίδι του νου που μας οδηγεί στην πνοή του Θεού να καθαγιάζει το λόγο μας και να καθορίζει το βήμα μας.
Κι αν τα βήματα των αλγόριθμων τα επιταχύνουν πλέον οι υπολογιστές, τους αλγόριθμους για τα αισθήματα των ανθρώπων τους δωρίζει το φως του Θεού ν’ αγαπιούνται οι άνθρωποι, έως ότου οδηγηθούνε στη Θέωση.

"ΤΕΧΝΗ" ΚΙΛΚΙΣ: Προκήρυξη ποιητικού διαγωνισμού "Κούρος Ευρωπού"

 

Η «ΤΕΧΝΗ» ΚΙΛΚΙΣ προκηρύσσει τον Δέκατο Έβδομο  Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό με τίτλο «Κούρος Ευρωπού», με τη στήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού. Παράλληλα, στο πλαίσιο του  Διαγωνισμού θα διοργανώσει τιμητικό αφιέρωμα στο Νομπελίστα ποιητή Γιώργο Σεφέρη.

Οι υποψήφιοι μπορούν να αποστείλουν τα έργα τους έως την 30ή Απριλίου 2012 στη διεύθυνση: «ΤΕΧΝΗ» Μ.Κ.Ε. ΚΙΛΚΙΣ, 25^ης Μαρτίου 20, Κιλκίς, Τ.Κ. 611 00, τηλ. 23410 24217, κινητό 6944 244761.

Η κρίση των έργων θα γίνει από 6μελή Κριτική Επιτροπή, την οποία αποτελούν οι:

     1. Ζωή Σαμαρά, Ομότιμη Καθηγήτρια Α.Π.Θ., Πρόεδρος

     2. Δημήτρης Γουνελάς, Νεοελληνιστής

     3. Κική Δόγια – Πλόχουρα, Φιλόλογος

     4. Σόνια Λευκίδου, Φιλόλογος

     5. Μαρία Λιτσαρδάκη, Επίκουρη Καθηγήτρια Α.Π.Θ.

     6. Αφροδίτη Σιβετίδου, Καθηγήτρια Α.Π.Θ.

Τα χρηματικά βραβεία που θα απονεμηθούν (Α΄ 500 €, Β΄ 300 € και Γ΄ 200 €) θα συνοδεύονται από ένα αγαλματίδιο, ομοίωμα του «Κούρου του Ευρωπού».

Η απονομή θα γίνει σε επίσημη τελετή κατά τη διάρκεια των «ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ» της πόλης του Κιλκίς (Ιούνιος 2012).

Οι ποιητικές συλλογές που θα σταλούν για το διαγωνισμό πρέπει:

   1) Να μην έχουν εκδοθεί.

   2) Να είναι δακτυλογραφημένες σε τρία αντίτυπα.

   3) Να είναι 20 έως 30 σελίδες η κάθε μία.

   4) Οι συλλογές να στέλνονται με ψευδώνυμο. Σε δεύτερο κλειστό φάκελο αλληλογραφίας ο υποψήφιος εξωτερικά θα αναγράφει πάλι το ψευδώνυμό του και μέσα τα πραγματικά του στοιχεία (όνομα, επίθετο, διεύθυνση, τηλέφωνο και email, αν έχει). Ο δεύτερος αυτός φάκελος θα ανοιχθεί από την επιτροπή του διαγωνισμού μόνο σε περίπτωση βράβευσης της συλλογής.

Τα ποιητικά έργα δε θα επιστραφούν.

Ποιήτριες και ποιητές που έλαβαν το Α΄ Βραβείο σε προηγούμενους διαγωνισμούς της Μ.Κ.Ε. «ΤΕΧΝΗ» ΚΙΛΚΙΣ δεν ξαναβραβεύονται.

ΧΟΡΗΓΟΙ:

1. Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας

2. Δήμος Κιλκίς

3. Δήμος Παιονίας

4. Επιμελητήριο Κιλκίς

(Πηγή: Ηλεκτρονική εφημερίδα «Κιλκίς  24» )

Δύο ποιήματα από τη Βίκυ Κώσταινα - Λαγδού

Θυμέλης φλίαθα ποπύσματα

Προς διαυγασμό διηθείτο η μέρα,

πατώντας στα εριφιοαιγή σύννεφα

που απ’ τα χαράματα προμήνυαν μπουρίνι.

Βρήκε τη μέρα ο ουρανός

να καθαρίσει την αυλή

πριν καταφθάσουν οι θεοί ν’ αποφασίσουν,

αν το γένος θα στεριέψει,

θα  χορέψει, θα φιλέψει  ή ειδάλλως

δεν θα υπάρχει αιτία κι αφορμή

να μοιράζεται το πάθος

και να ζει μες τη σιωπή.

Τίποτα δεν άκουσες από αυτά,

που ειπώθηκαν κι απ’ όσα

αποσιωπήθηκαν κάτω από τους  

ανείπωτους πόθους;

Απόχτησες  μιαν έμπειρη ζωή,

που σ’ εμπιστεύτηκε εκεί  όπου

μπλέκονται αξεδιάλυτα 

τ’ αστέρια να ονειρεύεσαι.

Προς τα πού να κοιτάξεις,

όταν ο κόσμος διακτινίζεται

γύρω απ’ τον ποδόγυρο της Θυμέλης;

Προς τα πού ν’ αποταθείς,

να εκμυστηρευτείς την ευωδιά των ρόδων;

Μέσα απ’ τα πρώιμα τιτιβίσματα πουλιών

ένιωσες κι εσύ πουλί

μέσα σου κι άρχισες την παράλληλη

προς τη γη πτήση.

Με μια φευγαλέα ματιά κι ένα ντορβά

στην πλάτη για τα αθύρματα.

Δεν σου απομένει παρά να γυρίσεις

το φύλλο της μέρας στο πέπλο της νύχτας.

Πάει καιρός που η ερημιά κατάκτησε

τον άνεμο κι ο άνεμος

με τη σειρά του αποστόμωσε

τις προσδοκίες της θάλασσας.

Τώρα τα  λιόδενδρα  πιασμένα  χέρι  χέρι

τρέχουν στην κατηφόρα

ν’ ανταμώσουν το κύμα,

διαψεύδοντας τους  ρόζους

απ’ το  λιγνό κορμί τους.

Κι  εγώ κλαδεύοντας  ελπίδες,

που είχαν δασώσει το λόφο της υπομονής

έμαθα  να διακτινίζω φεγγάρια

σε φθίνουσα πορεία  

μιας πανσέληνης  περιδιάβασης.

Όταν η μέρα  αλλάξει φύλλο,  

η Θυμέλη πάνω από 

την απλωσιά τού βωμού της

θα μακρηγορεί  για άσπετα ποπύσματα.

Vicky Kostenas Lagdos

Dichterin

Zürich den 30en Dezember 2011

Χασοφέγγαρη νυχτιά / Όνειρο αξημέρωτο

Είσαι βοριάς κι εγώ πανί τ’ αγέρα ανεμοδαρμένο

κι όπου φυσήξεις θα με σέρνεις να με πας.

Άσε με παράμερα στη μοίρα και στην άκρη χαράματα

στο πρόπυλο πριν η αυγή σκάσει το πρώτο δάκρυ

πυξίδα χωρίς βελόνα σε παλιό σβησμένο χάρτη.

Σκόρπια λόγια τ’ αγέρα οι ελπίδες

στα κατάστιχα γραμμένες αλαφιάζουν τον καιρό.

Στην αστροφώτιστη νυχτιά βγήκανε μισοφέγγαρα,

μα θάμπωσε η ματιά μου απ’ της ρέμβης το χορό.

C’ è una musica stupenda che venga dal vento

e  soffia sempre da chi vuoi andare.

Μέσα απ’ του μυαλού να χάνεσαι τους δυσπρόσιτους

λαβύρινθους για να σε κερδίζει μια παρτίδα τάβλι.

Σαν την ιτιά, που στη βροχή έμαθε

τον  πόνο της διπλά να κλαίει κι αναπολεί όσα δεν λέει.

Πόση ελπίδα να κρύβουν τα όνειρα μιας μέρας

κρυμμένα μέσα σε  μια αγκαλιά λουλούδια

για τα γέλια του κόσμου,

φορώντας της θλίψης το αφηρημένο πρόσωπο;

Μ’ ένα του ανέμου πρόσχαρο και πεταχτό φιλί

ξυπνά η κλώσα μέρα και μαζεύει τα παιδιά της.

Είδες ποτέ νότα να υποκλίνεται

στο ερωτικό τανγκό

και να ζητάει  το στίχο από το χέρι

απεγνωσμένα να χορέψει;

Στάσου πιο κοντά ακόμη κι απ’ της αδιέξοδης 

επιλογής την προβολή.

Έχει πολλά στηρίγματα για να πατά ο ουρανός

στης θάλασσας το χείλος, αφού τη μέρα,

που γεννήθηκε τον κέρδισε ένας φίλος.

Στίχοι επικηρυγμένοι

μιας παραφθαρμένης φαρέτρας

βάλλουν σε τάξη το χαμόγελο της μέρας.

Μέσα στις βαλτωμένες από μπρούσκλι και φτέρες

υγρές ανεμοπερασιές χαίρεται  η σφενδάμη

το ξέφυλλο κορμί της.

Αναθαρρεί κι αναπολεί τα φύλλα της τ’ αμέτρητα,

πού άφησε απερίσκεφτα

κάτω στη γη να πέσουν μονομιάς

να μπει  η ζωή στις ράγιες της

μετά απ’ την άλω των κεριών

της ανέσπερης μεσονυχτιάς.

Vicky Kostenas Lagdos

Dichterin

Zürich, 30. Dezember 2011

Δύο ποιήματα από τον Γιάννη Διογένη

Από την ποιητική συλλογή του Γιάννη Διογένη «Μπορώ να ημερέψω τη θάλασσα», Πολιτιστικός Οργανισμός Δήμου Τυρνάβου, Τύρναβος 2006

Ο Σύλλογος των Αγχιαλιτών της Αθήνας "Η Αγχίαλος" σας εύχετε Χρόνια Πολλά και Ευτυχισμένο το 2012!!!!

Το ταξίδι της αγριόχηνας

   Η νύχτα ήταν μελαγχολική. Τ’ άστρα φαίνονταν να συμμετέχουν στη δική μου λύπη. Τρεμόσβηναν κοιτώντας από ψηλά τους ανθρώπους. Προσπαθούσαν να τους κάνουν να γελάσουν, ν’ ακούσουν τη μουσική της καρδιάς τους. Κι ο κρυμμένος κόσμος τους να βγει στην επιφάνεια. Φαντάζομαι να μου λένε:

   -Μικρέ μου τι θέλεις; Πρόσεξε τα όνειρά σου. Πες μας ειλικρινά τι θέλεις; Γιατί απόψε κάθεσαι πικραμένος και μας κοιτάζεις;

   -Θέλω κάτι μεγάλο και σημαντικό πίσω, αλλά δεν τολμώ να το πω…

   Κλαίω. Το φεγγάρι είναι στεναχωρημένο. Έχει μια μεγάλη κίτρινη σκιά στις πλαγιές του που κινείται. Παίρνει διάφορα σχήματα. Μου φάνηκε πως είδα πάνω του το χωριό μας και το χαμένο πρόσωπο που αγαπούσα.

   «Πατέρα», φώναξα με πόθο κι ελπίδα.

   Άπλωσα τα χέρια να φτάσω το φεγγάρι. Αλλά ήτανε πολύ μακριά, πάρα πολύ μακριά και οι άνθρωποι είναι τόσο μικροί για να κάνουν μεγάλα πράγματα!

   Μέσα στην απογοήτευση μου παρατήρησα μια μεγάλη πολύχρωμη φτερούγα να κρύβει ολόκληρο το παράθυρο. Μαζεύτηκα στο κρεβάτι μου από φόβο. Χτύπησε το τσάμι για ν’ ακούσω και φώναξε:

   -Μη φοβάσαι αγόρι μου. Τώρα πια έγινα ένα μεγάλο άγριο πουλί. Κάθε βράδυ ταξιδεύω στα παιδιά όλου του κόσμου και λέω ιστορίες για τον Αλέξη μου!

   Άνοιξα το παράθυρο. Νόμιζα πως ήταν ένας άγγελος που έστειλε ο Θεός για να με προστατεύσει.

   -Ναι, είμαι ένας άγγελος, είπε η αγριόχηνα που διάβασε τις σκέψεις μου. Απόψε κατάλαβα πως με χρειαζόσουν στ’ αλήθεια και ήρθα να σε βοηθήσω.

   Ανατρίχιασα. Ήταν η φωνή του πατέρα μου, η δυνατή, επιβλητική και βαριά. Κοίταξα τα μάτια της αγριόχηνας. Ήταν γαλανά, έξυπνα και παιχνιδιάρικα, ίδια τα μάτια του πατέρα μου. Είχε ένα μεγάλο ράμφος. Το χάιδεψα και μετά συνέχισα να χαϊδεύω τον μακρύ λαιμό του και τη ράχη του. Δάκρυσε και με τύλιξε με τις φτερούγες του. Είπε μια προσευχή, έψαλλε μια δοξολογία προς το Θεό που ο άνθρωπος προσπαθεί να του μοιάσει. Δε γίνεται όμως ν’ αποκτήσει τις υπερφυσικές δυνάμεις του. Ο πατέρας μου, του ζητούσε σαν χάρη για μόνο μία φορά, επειδή πονάει το παιδί του και το βλέπει μετά από πολλά χρόνια. Τον παρακαλούσε να του δώσει το χάρισμα να ταξιδέψει πάνω στην πλάτη του το γιο του. Ο Θεός πρέπει να το δέχτηκε γιατί κοίταξα στον καθρέφτη και είδα τον εαυτό μου μικροσκοπικό, στο μέγεθος ενός πολύ μικρού στρατιώτη. Ζύγιζα όσο ζυγίζει ένα πούπουλο. Με ανέβασε πάνω στη ράχη του και φώναξε:

   -Πιάσου καλά απ’ το λαιμό μου για να μην πέσεις και σε χάσω.

   Άνοιξε τα φτερά του ξαφνικά και πετάξαμε. Όλα από ψηλά φαίνονταν μικροσκοπικά. Το σπίτι μας, το σπίτι της Μυρτώς, η καλύβα του μπάρμπα Γιάννη, το δάσος, η λίμνη, το ποτάμι ήταν σαν μικρά σημάδια. Μου θύμιζαν τον γεωγραφικό χάρτη της Ελλάδας. Όμως επειδή το χωριό μας έχει κάτω από πεντακόσιους κατοίκους, πουθενά δεν γράφει «Προσφυγικό». Για έναν παράξενο λόγο έβλεπα πιο καθαρά στο σκοτάδι απ’ ό,τι έβλεπα με το φως του ήλιου. Σε λίγο παρατήρησα μερικές μυτερές κορυφές, υψωμένες προς τον ουρανό. Ήταν οι κεραίες της τηλεόρασης. Περάσαμε κι από το αστεροσκοπείο της πόλης. Φοβήθηκα μήπως μας δουν μέσα από τα τηλεσκόπια οι επιστήμονες και φανερωθεί το μυστικό μας.

   Με πήγε έξω από το διαμέρισμά μας. Είδα τη μητέρα μου γερασμένη, με γκρίζα μαλλιά. Κρατούσε ένα μπαστούνι και κούτσαινε.

   -Αχ μητέρα, είπα, πως κατάντησες έτσι; τη λυπήθηκα πολύ.

   Κοίταξα έναν κύριο με τεράστια γυαλιά καθισμένο στον καναπέ και αναγνώρισα τον εαυτό μου. Θα ήμουν στην ηλικία περίπου του πατέρα μου, πριν ανέβει στον ουρανό. Δίπλα μου μια κυρία με ωραίο πρόσωπο και μακριά μαύρα μαλλιά με αγκάλιαζε τρυφερά. Και γιατί να αγαπήσω εκείνη; Ο πατέρας-αγριόχηνα μου εξήγησε:

   -Αυτή είναι η γυναίκα σου.

   Χλόμιασα.

   -Μα εγώ δε θέλω αυτήν, απάντησα. Θέλω τη Μυρτώ και καμία άλλη!

   -Όχι, δεν είναι γραμμένο στη μοίρα σου να παντρευτείς τη Μυρτώ, μου είπε σκληρά.

   -Μα την αγαπάω και με αγαπάει. Είναι καλό, πολύ καλό κορίτσι, επέμεινα.

   Πικράθηκα. Γιατί ο πατέρας μου έλεγε τέτοια δυσάρεστα πράγματα; Μήπως ήξερε περισσότερα από μένα, αφού βρισκόταν  κοντά στο Θεό;

   -Γιε μου, η αγάπη και ο έρωτας δεν είναι εύκολες υποθέσεις. Οι παιδικές αγάπες σβήνουν στο πέρασμα του χρόνου. Ό,τι μας προξενεί το ενδιαφέρον τώρα, αργότερα σταματά να μας απασχολεί. Οι άνθρωποι αλλάζουν παιδί μου.

   -Όχι, φώναξα απελπισμένος, δε θέλω ν’ αλλάξω. Ούτε η Μυρτώ θ’ αλλάξει, γιατί μ’ αγαπά.

   Ο πατέρας-αγριόχηνα πήρε μια στροφή και με προειδοποίησε:

   -Φεύγουμε, κρατήσου γερά. Το θέαμα αυτό σου προκαλεί θλίψη.

   Πετάξαμε ψηλά, πάρα πολύ ψηλά, τόσο που η γη έμοιαζε με μία στρογγυλή φωτεινή μπάλα και ο πόνος του ανθρώπου ξεθώριαζε και έσβηνε. Περάσαμε μπροστά από το φεγγάρι και το χαιρέτησα. Ήταν βαμμένο με παράξενα χρώματα. Έρημο και ακατάστατο δεν έφτανε την ομορφιά της γης, με τα καθαρά νερά και τα πλούσια δάση. Σκέφτηκα πως οι ερωτευμένοι έχουν άδικο που κάθονται με τις ώρες και θαυμάζουν αυτό το άσχημο ουράνιο σώμα.

   -Από μακριά όλα φαίνονται διαφορετικά. Ακόμη και η αλήθεια ξεγελάει.

   -Αφού μ’ αρέσουν οι ξανθιές με γαλανά μάτια, πως είναι δυνατόν να παντρευτώ μια μελαχρινή με καστανά μάτια; ρώτησα απορημένος τον πατέρα.

   -Αυτό είναι μία έκπληξη της ζωής. Επιστρέφουμε στη γη μας, φώναξε δυνατά για ν’ ακουστεί η φωνή του την ώρα που επιτάχυνε.

   Πρόλαβα να του πω:

   -Δεν περίμενα να με ταξιδέψεις στο μέλλον. Ήθελα να με πας στο παρελθόν, να μου μιλήσεις για τον έρωτα σου με τη μητέρα.

   -Ρώτησε τη μητέρα σου να μάθεις. Ο χρόνος μου τελείωσε. Πρέπει να γυρίσω τώρα στον ουρανό, μίλησε βιαστικά και πήρε μια καθοδική πορεία.

   Όλα δίπλα μου περνούσαν σαν αστραπές. Ώσπου αντίκρισα και πάλι τα γνώριμα τοπία: το δάσος, τη λίμνη, το ποτάμι, την καλύβα του μπάρμπα Γιάννη, το σπίτι της Μυρτώς, το σπίτι μας. Με άφησε πάνω στο περβάζι και έφυγε γρήγορα να δώσει παρόν -όπως έλεγε- στο προσκλητήριο του Θεού. Είχε αρχίσει να ξημερώνει κι οι φτερούγες του έδειχναν εντυπωσιακές με τις πρωινές ηλιαχτίδες. Του φώναξα:

   -Ε, πατέρα ξέχασες να με κάνεις ξανά φυσιολογικό άνθρωπο. Εκείνος δεν άκουγε πια, είχε στο νου του να μη λείψει από το Θεϊκό προσκλητήριο και τον τιμωρήσει ο Θεός.

   Εγώ τώρα τι θα έκανα μέσα στις διαστάσεις ενός πλαστικού στρατιώτη; Ποιος θα μου έδινε σημασία; Η Μυρτώ θα περνούσε δίπλα μου αδιάφορη. Θα μ’ έπαιρνε ο αέρας σαν φθινοπωρινό φύλλο. Κανείς δε θα μπορεί πια ν’ ακούσει τη φωνή μου, να σεβαστεί την επιθυμία μου. Τι ελπίδες έχει ένα μυρμήγκι να εκδηλώσει τη χαρά και τη λύπη του στον γιγάντιο κόσμο των ανθρώπων; Ήθελα να πω στη μάνα μου πως θα ήταν καλύτερα να μείνουμε περισσότερες μέρες στο χωριό για να παίζω αμέριμνα.

   Αλλά ευτυχώς ξύπνησα με κλάματα και κατάλαβα ότι ήταν ένα όνειρο. Κοίταξα στον καθρέφτη και είδα τον γνωστό Αλέξη, στις φυσιολογικές μου διαστάσεις. Καμάρωνα που δεν μου στέρησε ο Θεός το ύψος και τη δύναμή μου.

Λάσκαρης  Π.  Ζαράρης

“The lonely lady in blue”

She is a poor lonely Lady,

hiding at the edge of the waves 

in a huge depth of the immense sea.

Είναι η θαλασσογέννητη κόρη,

η νύμφη του βυθού

της μανιασμένης θάλασσας,

που ολονυχτίς τα μάτια της

ορθώνει και γλυκοφιλάει

τις κόρες των ματιών του έναστρου ουρανού.

Είναι η εκτοπισμένη Νεράιδα μέσα

από τα σκοτεινά κρησφύγετα

στου κοραλλένιου βράχου το διάζωμα.

Είν’ της ζωής αποστασιοποιημένη στιγμή

και του θολόνερου μιας μελανοστάλαχτης 

σηπίας το θαλασσινό ξόρκι.

Μιας ζωής ο αγέρας είναι,

που σαρώνει πελάγη

κι ελαφροπερπατά σε χιλιάδων κυμάτων

γλυκοφιλήματα.

Με το κοχύλι  Σειρήνας στα χείλη

να απαγγέλλει στα πελαγίσια όνειρα

στίχους ενόπλιους σε μακρόβιους πόδας.

Many words are left unspoken!

The silence is keeping her until alive.

She wants to tell you in verse her feelings.

She would like explaining you

the whiteness of her dreams.

While you let stars falling down

the moonlight is shining into her eyes.

So that she would read your thoughts

on your lips word by word.  

She wants to fall down from the sky

direct into the sea.

She wants to really cry a lovely song

you have dedicated her yesterday.

After all these are the tears of the night

you have caused her,

making her live in a hopeless world.

After all the years they have rolled before her.

She is still alive to hear the words

 you have whispered in the air.

Many moments are left unspoken!

But only the voice of silence

keeps her alive.

Vicky Kostenas Lagdos

Dichterin

Zürich, 25. 12.2011

1ος Πανελλήνιος Τσακιρίδειος Ποιητικός Διαγωνισμός

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ                                                               ΔΙΑΒΑΤΑ, 28/12/2011

ΔΗΜΟΣ ΔΕΛΤΑ

ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΔΙΑΒΑΤΩΝ

«1^ος   Πανελλήνιος Τσακιρίδειος Ποιητικός Διαγωνισμός»

Η Δημοτική Κοινότητα Διαβατών με την απόφαση 49/2011 και η Ένωση Συγγραφέων-Λογοτεχνών Ευρώπης, προκηρύσσουν Ποιητικό Φεστιβάλ εις μνήμη του Ι.Τσακιρίδη με την ονομασία 1^ος   Πανελλήνιος Τσακιρίδειος Ποιητικός Διαγωνισμός, με τους ακόλουθους όρους:

1.      Στον Διαγωνισμό μπορούν να συμμετέχουν Ελληνίδες και Έλληνες ανεξαρτήτως ηλικίας, γραμματικών γνώσεων, επαγγελματικών ασχολιών, είτε κατοικούν στην Ελλάδα και Κύπρο, είτε διαμένουν μόνιμα ή προσωρινά στο εξωτερικό, εφόσον έχουν την Ελληνική ή Κυπριακή υπηκοότητα και μπορούν να γράφουν στην νεοελληνική γλώσσα.

2.      Όσοι επιθυμούν να συμμετάσχουν στον Διαγωνισμό, θα πρέπει να στείλουν ένα (1) ποίημα τους, θέματος της επιλογής τους.

3.      Ο Αποστολέας θα χρησιμοποιήσει το ίδιο ψευδώνυμο, τόσο για την αποστολή όσο και για την υπογραφή του ποιήματος. Στο φάκελο που θα εμπεριέχει το ποίημα θα αναγράφεται το ψευδώνυμο του αποστολέα. Στον ίδιο όμως φάκελο θα  τοποθετηθεί ένας μικρότερος στο εσωτερικό του οποίου θα αναγράφονται τα πραγματικά στοιχεία του ποιητή (Ονοματεπώνυμο, Επάγγελμα, Διεύθυνση Κατοικίας και αριθμοί τηλεφώνων: σταθερό και κινητό). Οι μικροί φάκελοι εκείνων που δεν θα διακριθούν ΔΕΝ θα ανοιχτούν. Έτσι θα παραμείνει μυστική η συμμετοχή τους.

4.      Το ποίημα που θα σταλεί, για συμμετοχή στο Διαγωνισμό θα πρέπει να είναι πληκτρολογημένο στον Υπολογιστή ή δαχτυλογραφημένο και απαραιτήτως σε τέσσερα (4) πανομοιότυπα αντίτυπα, υπογεγραμμένα όλα με το ίδιο ψευδώνυμο και να μην υπερβαίνει  τις 110 αράδες (ήτοι 110 σειρές). Ο φάκελος  θα σταλεί στην Διεύθυνση «Δημοτική Κοινότητα Διαβατών-Δημοτική Βιβλιοθήκη Διαβατών, Ελευθερίου Βενιζέλου 5, Διαβατά, ΤΚ 570 08, με την ένδειξη: Για το Φεστιβάλ Ποίησης, υπεύθυνη Αντωνία Χατζηεμμανουήλ» με απλή επιστολή και όχι συστημένη.

5.      Η Επιτροπή κρίσης του Διαγωνισμού θα περιλαμβάνει 4 Λογοτέχνες.

6.      Θα απονεμηθούν βραβεία, έπαινοι και τιμητικές διακρίσεις.

7.      Ως τελευταία προθεσμία αποστολής, από τους ενδιαφερομένους, των συμμετοχών τους, ορίζεται η 30 Μαρτίου 2012. Οι ημερομηνίες αποστολής θα εξακριβώνονται από τις σφραγίδες των Ε.Λ.Τ.Α.

8.      Τα Βραβεία, οι Έπαινοι και τα τιμητικά Διπλώματα θα απονεμηθούν σε ειδική τελετή η οποία θα πραγματοποιηθεί στο Μήνα Μάιο, μαζί με το διακοινοτικό, μαθητικό φεστιβάλ ποιήσεως της Δημοτικής Κοινότητας Διαβατών Δήμου Δέλτα. Η συγκεκριμένη ημερομηνία θα ανακοινωθεί και θα δημοσιευθεί εγκαίρως.

Περισσότερες πληροφορίες δίνονται στους ενδιαφερόμενους στα τηλέφωνα:

Χατζηεμμανουήλ Αντωνία 2310 781-854 και ώρες 8:30-14:30 ή

Τσάλης Νικόλαος 6974 447-280

Ο Πρόεδρος Δημοτικής Κοινότητας Διαβατών

Τσάλης Νικόλαος