“The lonely lady in blue”

She is a poor lonely Lady,

hiding at the edge of the waves 

in a huge depth of the immense sea.

Είναι η θαλασσογέννητη κόρη,

η νύμφη του βυθού

της μανιασμένης θάλασσας,

που ολονυχτίς τα μάτια της

ορθώνει και γλυκοφιλάει

τις κόρες των ματιών του έναστρου ουρανού.

Είναι η εκτοπισμένη Νεράιδα μέσα

από τα σκοτεινά κρησφύγετα

στου κοραλλένιου βράχου το διάζωμα.

Είν’ της ζωής αποστασιοποιημένη στιγμή

και του θολόνερου μιας μελανοστάλαχτης 

σηπίας το θαλασσινό ξόρκι.

Μιας ζωής ο αγέρας είναι,

που σαρώνει πελάγη

κι ελαφροπερπατά σε χιλιάδων κυμάτων

γλυκοφιλήματα.

Με το κοχύλι  Σειρήνας στα χείλη

να απαγγέλλει στα πελαγίσια όνειρα

στίχους ενόπλιους σε μακρόβιους πόδας.

Many words are left unspoken!

The silence is keeping her until alive.

She wants to tell you in verse her feelings.

She would like explaining you

the whiteness of her dreams.

While you let stars falling down

the moonlight is shining into her eyes.

So that she would read your thoughts

on your lips word by word.  

She wants to fall down from the sky

direct into the sea.

She wants to really cry a lovely song

you have dedicated her yesterday.

After all these are the tears of the night

you have caused her,

making her live in a hopeless world.

After all the years they have rolled before her.

She is still alive to hear the words

 you have whispered in the air.

Many moments are left unspoken!

But only the voice of silence

keeps her alive.

Vicky Kostenas Lagdos

Dichterin

Zürich, 25. 12.2011