Μη με κοροϊδέψεις για όσα σου γράφω
μην πεις ότι στ’ αναστενάρια
δεν καίγεσαι στη φωτιά.
Κι αν όπως λέει
η κακοήθεια των ανθρώπων
οι ποιητές είναι κάτι ανθρωπάκια του οίκτου
κι αν όπως ακούω η ποίηση
είναι τελειωμένη ιστορία στις μέρες μας
εγώ το αμίλητο νερό δε θα πιω
θα επιμένω να σου γράφω
ομορφιά μου ποιήματα.
Κι αν εσύ θέλεις κάψ’ τα
στου Κλήδονα τις φωτιές
κι αν εσύ θέλεις κάψε κάθε δικό μου
να μετρήσεις τον καημό
που κουβαλάνε οι στίχοι μου
να μετρήσεις ανάστροφα τον καιρό
συμπυκνωμένες τις μέρες
από τότε που τα θλιμμένα σου μάτια
δεν τ’ αποχωρίζομαι πια.
Κι αν όπως λεν η ομορφιά
σαν παλίρροια τριγύρω απλώνεται
εγώ στην απλωσιά σου αφέθηκα
και το όνειρο μου ανήκει.
Και όσα από σένα γεννήθηκαν
είναι αυτά που θα μας ενώνουν για πάντα
είναι αυτό που εγώ ονομάζω
συναπάντημα στον Παράδεισο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου