Ανάμεσα σε ήλιους και φεγγάρια
μοιράζεται το ψιλόβροχο των αστεριών.
Μέσα απ’ τα σύννεφα παραφυλούσες
κρεμασμένος σε μια σταγόνα βροχής.
Γλιστρούσες σαν σ’ άρπαζε μαζί η αστραπή
μ’ ένα τραγούδι χάραζες του ορίζοντα τα πλάτη
για τα ταξίδια, που ποθούν να γεννηθούν
από ναυάγια μέσα απ’ την αυταπάτη.
Κι ο έρωτας του πλοίου ένα φευγιό
μελτέμι, που ανέμελα λικνίζεται στο κύμα.
Σπάζει το φλόκο της ελπίδας κι εφορμά
στα παιχνιδιάρικα νερά μ’ όλα τα μέτωπα ανοιχτά
να φέρει ένα χαμόγελο, που ακροβατεί στο νήμα.
Πριν από το πρώτο ξύπνημα της μέρας
η περισπωμένη ήσουν μιας μακράς διαρκείας νυχτιάς.
Ένα συναίσθημα από κρύσταλλο
για το μειδίαμα του μπάτη.
Στο μεσονύχτι σωπαίνει η θάλασσα και ξαγρυπνά,
σαν ο θεός ολοήμερα μ’ αέρηδες στο κύμα ξεθυμαίνει.
Τι κι αν της νύχτας μία άρια ξέφυγε
κι έρωτες γνέφει μυστικιστικά;
Στην αγωνίας μιας πανσέληνου
εναποτίθεται η περιστροφή της γης.
Πάρε στον ώμο της αλήθειας το δισάκι για φευγιό
κι έλα στο ολόφωτο αγνάντι να συμπορευτείς
στης λευτεριάς το πεζοδρόμι για τ’ αστέρια.
Και πάντα οι λεύκες ολόγυμνες θα στέκονται
να δείχνουν στον αγέρα τη φορά
σαν θα μοιράζονται ευφημικά την ξεγνοιασιά
στην αγκαλιά της μοίρας.
Λάμπουν οι νύχτες από τα πουλιά που ξενυχτούν.
Μάτι δεν κλείνουν μη τους χαλάσει ο αγέρας τη φωλιά
και στο γιαλό ξεχύνονται να στήσουν
τις νυχτερινές στιλπνές εκμυστηρεύσεις
κι ένα ναυάγιο ακατόρθωτο στ’ αστέρια σαν θα πέφτουν.
Ώ, ασημόπλεχτη φωτοχυσία ριγμένη πάνω στο πέλαγος!
Για σε άδω στην ελπίδα ατάραχα
το φαεινό της φέγγος να σε προσεγγίσει
για να καταθέσεις στις φωτολυτικές του εκμαιεύσεις
τα όνειρα του ανθρώπινου γένους.
Vicky Kostenas Lagdos
Dichterin aus Zürich
30. Januar 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου