Βρήκες τη μέρα σήμερα να βγεις και ν’ αποθέσεις
σκόρπιους στ’ αγνάντι λογισμούς,
που αμπαριασμένος ήλιος σαν βγήκε απ’ τον κρυψώνα
γυάλισε τ’ άψυχο κορμί του Aletsch Παγετώνα.
Μες το πουρνό γελούσε η γη σαν είχε ολόλευκα ντυθεί.
Πενθούσε το ναυάγιο ντυμένη Κυριακή.
Μα ούτε κι ο ήλιος ήξερε πού να βγει για να φέξει,
όταν σε χιόνι πήζει και πέφτει το δάκρυ των θεών
για να σκεπάσει τις φωλιές των παγονόβιων αετών.
Ροδοξυπνάει μ’ ένα χαμόγελο ο Ήλιος,
με μια κραυγή, που απηχεί κι αντιλαλεί
που σκόρπια φύλλα άνοιξαν σαν σάπισαν στο χώμα
πριν κουραστεί τ’ αστέρι, που μεσουρανεί
πριν μισέψει και στο χώμα σωριαστεί.
Σε αναφιλητό ξεσπά η γη απ’ το κλάμα της νυχτός.
Κι ούτε στρατί ανοίχτηκε
να λιώσει και να τρέξει ο παγετός.
Με θέα το ξέφωτο και τη φαντασία σ’ αποπλάνηση
όσο ποτέ άλλοτε ας αποδράσουμε
εμείς της ζωής ορειβάτες για τ’ άγρια βουνοτόπια
με τα υγρά κι απάτητα santieri
κάτω απ’ της οξιάς την περασιά στο λασπωμένο χώμα,
αφήνοντας ίχνη για να μυρίζουν τα θεριά.
Όταν το όνειρο φαντάζει μέσα απ’ της νύχτας το δρολάπι
όπως κι ο άνομος καιρός καίει τα ξύλα μες το Μάρτη.
Γιατί του έχουν εντρυφήσει με θυμιάματα να ντύνεται
κι απ’ της κροκόπεπλης το ηλιοστάλαχτο
κι εύδρομο φως να γδύνεται
Vicky Kostenas Lagdos
Dichterin
Zürich, 8. Januar 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου