Θαλασσινό Εγερτήριο

Της μνήμης θαυμαστή ανεμελιά

θάλασσα, με τα γλυκά σου κύματα…

Της μνήμης ερωτικός αναστεναγμός

όταν σε μεθά του πόθου ο σκοπός.

Σώμα που άνθισε στην ακρογιαλιά

πνιγμένο στ’ αναπάντεχα φιλιά και την αλμύρα.

Κραυγή του ανέμου στην ψυχή

που δρόσισε τα όνειρα μεμιάς

κι ας κρύφτηκαν φοβισμένα στη σπηλιά

κάποιας παραδεισένιας αύρας

κι ας χτύπησε στα στήθη

του πάθους η αρχέγονη ορμή.

Μάτια, κλέψανε τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος.

Xέρια, ολόλευκες φτερούγες των θαλασσοπουλιών

απλώνουνε στον ουρανό πεταριστές ελπίδες

ενός σβησμένου αισθήματος που άναψε

με μια ξαφνική σπίθα του καλοκαιριού.

Τότε ακούστηκαν λόγια αισθαντικά

γυμνώνοντας τα σώματα στην αμμουδιά

και τον καημό μιας παλιάς αγάπης

πότισαν με δάκρυα – ποτάμια.

Πίσω στους βράχους ήπιανε της μέρας όλο το φως

και δαχτυλίδια πλέξανε με των ταξιδιών τη μοίρα

κάτω απ’ του φεγγαριού το πλάνο κοίταγμα.

Καρτέρι κάνοντας στις ηλιαχτίδες με την απόχη της καρδιάς,

λουλούδια που βλαστήσανε μες των φιλιών τη γλύκα.

Σαν δυο σκιές της νύχτας σφιχταγκαλιαστήκανε

για να χαράξουν νέα ρότα στων κυμάτων τις ηδονικές κορφές

με τους αφρούς να παίξουνε, παιδιά αγαπημένα

σκορπώντας αρώματα φυκιών στων δελφινιών τις πλάτες!

Λάσκαρης Π. Ζαράρης