Των Νυμφών ο θρύλος

Στις Νύμφες που ήρθαν για να πιουν

κρυστάλλινο νερό, ύμνο φοβερό θα υψώσω

κι ας ακουστεί η φωνή μου ως τα πέρατα του κόσμου.

Σκέψεις που βυθίζουν το επώδυνο κεντρί, μακριά…

ας παύσουν λίγο βασανιστικά ερωτηματικά,

γιατί θεόσταλτα τραγούδια θα σας πέμψω

με του πόθου το χιλιόχρονο κρασί,

τα χείλη να σας βρέξω.

Οι Νύμφες που φιλούσανε τις ρίζες των φυτών

μαζεύανε απ’ τα νυχτερινά άνθη τα πιο ωραία,

σκιές του σκοταδιού, ψυχές απόρθητες ν’ αλώσουνε

των αστεριών τις λάμψεις φυγαδεύοντας

μες στο παραμιλητό του ονείρου.

«Στάσου και χάραξε με τις οπλές των κουρασμένων

αλόγων σου, γραμμές ανεξίτηλες,

νυχιές στις ασημολουσμένες πλάτες μας,

να εθιστείς στου ποιήματος την πλάνη

που πίστεψες πως έγινες για μια στιγμή Θεός!

Στάσου και άγγιξε προσεχτικά

της καρδιάς το οργισμένο κύμα

που φτάνει μέχρι τα θεόρατα βουνά,

στη σύντομή μας μοίρα!».

Κι όταν ο ήλιος ξεμυτίσει στην Ανατολή,

οι φοβερές σειρήνες θα έχουν πάει στις άκρες των ωκεανών

και τα κελαρυστά νερά των ποταμών θα έχουν σιγήσει

του έρωτα τη γλύκα απεγνωσμένα να ζητούν

και των πουλιών το ανέλπιστο φτερούγισμα θα λείπει.

Το σχήμα των σωμάτων θα υποφέρουν, σαν ανάμνηση

καθώς λικνίστηκαν κάποτε στο ημίφως της ζωής

και στων ψαριών το τίναγμα θα τρομάζουν,

νομίζοντας πως οι Νύμφες ξαναήρθαν…

με των ηδονών τα πέπλα τυλιγμένες.

Ένας στίχος σου αρκεί, για ν’ απελευθερωθείς 

απ’ τα δεσμά της μοίρας,

στίχος που γέρνει κουρασμένος

μέσα στης νύχτας τη σιωπή

και τον καημό ολόκληρο αδειάζει

στην κοιμισμένη γη, ριγμένος.

Μπρος στο χείλος του γκρεμού ζητά

τα λύτρα των αισθήσεων

για της αιωνιότητας το χάδι,

στίχος που σου δίνει την πνοή

για να φυσήξεις δυνατά,

κάνοντας το μεγάλο άλμα απ’ τη μοναξιά

στο φως της μέρας που ανοίγει

διάπλατα, τα τροφαντά φτερά σου!

Λάσκαρης Π. Ζαράρης