Πάνω απ’ τα σύννεφα

Σύμπνοια από παραλήρημα  ήχου

και μπλε τεθλασμένης  γραμμής.

Με την Άλμπα σε άτακτη έκρηξη

διασπώμενη σε χιλιόχρωμα ψυχοπόνια

να  πυροβολεί  μ’ ευθύβολα νοήματα

τη χαρακιά του ορίζοντα.

Όμβρος η ανείπωτη υπομονή,

που τείνει να γίνει θύελλα

και να σαρώσει κουφάρια

εναπομείναντα  στα μεσοπέλαγα.

Καραδοκεί πως ν’ απλωθεί πάνω στα κύματα.

Να ξαλαφρώσει απ’ το θυμό,

αφήνοντας στην άκρη των χειλιών

δείγμα στερνό πρωτόλειας ελπίδας

για το χορό των εραστών.

Σε κομμό εξελίσσεται η ελεγεία του ναύτη,

που το καράβι ρίχτηκε μ’ ορμή πάνω στα βράχια.

Δόνησε η γη και σείστηκε το ιερό του Απόλλωνα

και της Θυμέλης ο βωμός πήρε φωτιά κι εκάη.

Μ’ ένα  αργό πέρασμα στων Ωρών το αδιαχώρητο

η καρδιά γεννά ξάγρυπνους ψιθύρους στο σεληνόφωτο.

Πεφτάστερο η σκέψη διατρυπά τον ουρανό

σε μειονοτικές ώρες  και εισδύει  μες σ’ ένα κόσμο εφήμερο

για να συζευχθεί τη μοναξιά απ’ τα φύκια

και του κοχυλιού το σφύριγμα στο κρώξιμο των γλάρων.

Η ζωή δεν αποτελειώνεται εκεί, που σπάει το κύμα.

Όταν  κι άλλα θα ’ρθουν  απανωτά να  σιγοψιθυρίσουν

του ξενιτεμένου ναύτη το μελόγλυκο τραγούδι.

Κι όλο τα κύματα θα επιστρέφουν στο γιαλό,

κομίζοντας  μηνύματα

που γέννησαν οι φουσκοθαλασσιές.

Ντύθηκε η μέρα τη γιορτή για το χορό

του Ουράνιου Τόξου,

το βήμα σέρνοντας  μέσα από ένα

διαρκές του νου στροβίλισμα.

Για της καρδιάς το τάμα  

με μιαν υπόσχεση σαν έδινε,

όταν εκόπαζε η βροχή μην και φυσήξει

αγέρας και σβήσει τη γραφή.

Με τη  χαρά στο στόμα ξεφύτρωνε η αυγή,

ενώ τις ρίζες άπλωνε στον πλάνο το Γαρμπή.

Aγερμός οι  λέξεις καθηλωμένες

στην παραστεφάνη

μιας μικρής συννεφούλας

αδημονούν για απάνεμα άλλοθεν.

Σε ευτάξια ταξιανθία τα κύματα επικονιάζονται

απ’ της αμαρυλλίδας τα φεγγαρόφυλλα σέπαλα

την ώρα, που η θάλασσα μονολογεί

πως πειρατές ξενόφερτοι

βυθίζουν τα παιδιά της.

Vicky Kostenas Lagdos

Dichterin

Zürich, 4. Januar 2012