ALBA BOREALIS (συνέχεια)

Πυρρόξανθη ηλιοπομπή απ’ αστέρια,

που τρεμόσβηστα χορεύουνε στ’ αλώνι του ουρανού

την ώρα της πρωινής κάθειρξης στη φυλακή της μέρας.

Σαν η κόρη το παράθυρο ανοίγει μπρος του κήπου τη βραγιά

μέσα απ’ όπου θα περάσει της ζωής της η χαρά.

Χορδές ωδών για να γευτεί  απ’ τις αρτοκλασίες του κόσμου.

Μ’ ένα σου χάδι  αφέθηκα στο κενό μεσοδιάστημα

ενός ανέκφραστου κι ανεκπλήρωτου εναγκαλισμού.

Πάλι ο ήλιος θα ’ρχεται για ν’ αγαπάει της μέρας το παιχνίδι.

Κι  είν’ ο αγέρας θάλασσα π’ αντικριστά τον ουρανό έχει να κρένει.

Σαν τούτος καιροφυλαχτεί, κρύβεται μέσα στη μπασιά

κι ελαφροανασαίνει.

Κάτω απ’ τις τοξωτές γρίλιες των φρυδιών σου

χάνεται και διασκορπίζεται της γης η απλωσιά ολούθε.

Χαράζει με έκρηξη η άλμπα τα σωθικά σου,

όταν οι πόθοι αναριγούν κι αλλάζουνε πλευρό στο προσκεφάλι.

Κι ο κόπος όλος της νυχτιάς στάζει βουνίσιο μέλι

έρχονται χρόνια δίσεκτα, που όλο κυλούν σαν χέλι.

Κι ο πόνος κοντοστάθηκε στης Όσσας την κρύα βρύση

να πιει της λήθης το νερό τον κάματο να σβήσει.

Μέσα απ’ τις φιλιωμένες των άστρων αγκαλιές

κοιμάται η χαραυγή πριν σκάσει και ξυπνήσει τα παιδιά της.

Με μια της καύτρα να πατάει στου ορίζοντα την κόψη

και με την άλλη να σαλτάρει στων πηγαίων  ερώτων τ’ άρματα.

Κι ύστερα απ’ τη θυμηδία μιας στέρφας θύμησης

να παλιννοστεί σε διμοιρίες από νεοσύλλεκτα όστρακα.

Θα ’ρθουν μέρες, όπου η κυματόβρεχτη

θα πάψει να στοχάζεται λιμάνια,

φιλώντας με θούριους του κύματος τις φλογερές της άχνες.

Τώρα ο κόσμος αποστήθισε πως δεν μπορεί η θάλασσα

με ταραγμένα κύματα να εκφοβίζει  την έρημη στεριά,

σκαρώνοντας ναυάγια με πειρατές να κλέβουν τα σκαριά.

Κι ούτε της άλμπα το πρωτοφίλημα

θα ξεδιπλώσει στον ώμο της μέρας

της πορφύρας τα κεράσια,

που ενστερνίστηκαν να γεύονται καυτές και πύρινες στιγμές.

Όλοι οι Σιρόκοι με στήθη ορθάνοιχτα

προτάθηκαν στο δρόμο πάνω τον πλατύ,

στ’ άστρα να ρίξουν το γυμνό τους βλέμμα.

Χοές στο ξέφωτο της προσμονής να φορτωθούν,

 που αναδύει εκπνέοντας  μέσα απ’ τ’ αέτωμα

του νου της άνοιξης ο σπόρος σαν να ’ναι ψέμα.

Vicky Kostenas Lagdos

Dichterin aus Zürich am Bahnhof Enge

21. Februar 2012