Στην κοιλάδα των ωραίων αγαλμάτων
ο γλύπτης Πραξιτέλης σκεφτικός
από την απειλή της καταιγίδας που πλησίαζε,
άκουγε μες στο ψιθύρισμα του ανέμου
τα λόγια της όμορφης μούσας Ερατώς:
-Τόσα χρόνια ξεχασμένος στην κοιλάδα
με τη σμίλη σου και το μάρμαρο το ελληνικό,
γέροντα με τα ταλαιπωρημένα δάχτυλά σου,
πως θέλεις να γεμίσεις το περίγραμμά μου;
-Πρώτα η Αρετή στην ευθεία κορμοστασιά σου
και μετά στο γέλιο σου το χάραγμα της σοφίας.
Έπειτα τα μαύρα μαλλιά σου που λυτά
αφήνονται σαν τους κυματισμούς της θάλασσας.
-Έβαλες όλη σου την ψυχή για να στερεώσεις
πάνω στη μορφή μου τον ιδανικό έρωτα,
τις απαλές καμπύλες και το δισταγμό
της απόρριψης. Μια μεγάλη καρδιά φύτεψες
στο στέρνο μου. Για λίγο κούνησα τα βλέφαρα
και τα χείλια μου· σημάδι πως ζωντάνευα.
Μην απογοητεύεσαι που δεν κατάφερες
ν’ αποτυπώσεις ποτέ τα δάκρυά μου.
Έπρεπε να με δεις με τις υλικές μου διαστάσεις,
δημιουργέ μου, να λυπηθείς για την ομορφιά
που χάνεται, για την ασχήμια που ανταμείβεται
σ’ ένα κόσμο σκληρό, βιαστικό, ξεψυχισμένο.
Προσπαθώντας να σκαλίσεις τη συμπαγή
μου επιφάνεια… μάτωσες και μία στάλα
έπεσε στο πόδι μου. Ήταν και δικό μου αίμα.
Βρέξε, Θεέ μου, σε παρακαλώ να ξεπλύνεις
την ανθρώπινη πλευρά μου!
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
** Έπαινος από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών
στους ΚΕ΄ Δελφικούς Αγώνες Ποίησης το έτος 2010.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου