Θα σπάσω το γυάλινο κορμί

Τι πόνο έκρυβε η σιωπή για να ρωτά τον ήλιο!

«Ποιο είναι το μέρος τ’ ουρανού

που παίρνει τα όνειρά μου;»

Κι αν είναι το βλέμμα μια φωτιά

που σπέρνει στα χωράφια

τις ηλιαχτίδες ενός απόμακρου Θεού,

τις σπίθες ενός έρωτα θνητού,

αυτή είναι η μοίρα των όμορφων ταξιδιών

που μες στης μνήμης λούζονται το φως!

Την άνοιξη ας καρπωθεί ολόκληρη η γη

σ’ ενός μπουμπουκιού τη θέληση

ν’ ανοίξει διάπλατα τα πέταλά του…

Στα χείλη της, τα τρυφερά ένιωσε τη δροσιά

σταλαγματιών που κύλησαν απ’ τα μάτια,

σπηλιές της μοναξιάς

που μια στιγμή τους πόθους έκλεψαν

να φανερώσουν συναισθήματα αγνά,

φιλιά να ψιθυρίσουν

καρδιάς παράπονα παλιά,

ψυχής αγγίγματα βαριά

και ακρογιάλια μεθυστικά,

όπου τα πάθη χάραζαν

στης θάλασσας τα κύματα

του φεγγαριού τον δρόμο.

Μ’ ένα λυγμό του φεγγαριού,

μ’ ένα νεφέλωμα του ονείρου

θα σπάσω το γυάλινο κορμί

μιας νύχτας που πονάει

στου φλοίσβου την κοφτή ανάσα,

και γδύνεται, μπρος στων γκρίζων βράχων τη μορφή,

τον άνεμο κόβοντας με του γλυκύτατου στήθους τη λαχτάρα.

Θ’ αναστηθεί και πάλι η βροχή

που τρέλαινε το νου

με της ξεγνοιασιάς τον ύμνο

και οι χαρές του έρωτα μαγνήτιζαν τα χέρια

στα πιο γαληνεμένα κύματα,

στων άστρων τα παιχνίδια.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης