Zürich – Hauptbahnhof

Ούτε που ξέρω τ’ όνομα σου.

Πώς ταξιδεύεις στων ματιών μου

τα πέλαγα;

Ξέρω μονάχα να σε φωνάζω Άνεμο

και να σφυρίζω μέσα απ’ τα Όστρακα

τη Μουσική Συμφωνία,

που έγραψαν τ’ αστέρια

στη φοβερή πυρπολημένη νυχτιά

με δράστη το φεγγάρι

στο πυροφάνι, που έλιωσε πάνω απ’

του κύματος το υγρό αναφιλητό.

Και σα θωρώ σε να κατεβαίνεις

του σταθμού τα συρόμενα σκαλιά

κρύβω τις λέξεις μέσα

στου λογισμού την αγκαλιά.

Δεν ξέρω να μετράω μεσημέρια

δεν έμαθα ν’ απαριθμώ

ούτε και στείρες νυχτιές ν’ αναζητώ,

που αποζητούν παρηγοριά

μέσα από ηχηρές μουσικές συνθέσεις.

Ξέρω πως της ζωής μου τα νυχτέρια

θα γίνουν στίχοι καυτά μεσημέρια

να ηχούν παντοτινά στ’ αστέρια.

Vicky Kostenas Lagdos

Poetessa

Zürich, 9. Februar 2012