Ανένδοτη ψυχή

Ψυχή,

η λυγερή σου λύπη

εύκολα φωλιάζει μέσα στις πληγές

κι έξυπνη μούσα μ’ οδυρμούς εξουσιάζει

ανθρώπων πόνους και ζωές.

Να περιμένεις,

όλο και κάτι μέσα σου θ’ αλλάζει

με τα χρόνια…

Ταξίδι ανοιχτό στις αγκαλιές του πάθους

και δάκρυα αλησμόνητα στις όψεις των κυμάτων,

καράβι πολυφορτωμένο, αχαλίνωτη ψυχή

στα βράχια των ονείρων ακουμπάς για λίγο θάρρος

κι ύστερα χάνεσαι σε μια λευκοκίτρινη σιωπή.

Γαλάζια ύποπτη πληγή του αλλοπρόσαλλου πελάγους

τα ακατανόητα αισθήματα του ανθρώπου κουβαλάς.

Ανένδοτη ψυχή, τα γαλανά σκαλιά ανεβαίνεις

μιλώντας με των ανέμων τις βουές

και μες στη μοναξιά της πιο μεγάλης επιθυμίας

προσελκύεις ένα τεράστιο σύμπλεγμα από νησιά.

Πηγές αρχέτυπης ησυχίας και γαλήνης,

πριν πιάσουμε τον ένοχο παλμό

της καταληκτικής ακρογιαλιάς.

Να περιμένεις,

όλο και κάτι μέσα σου θ’ αλλάζει

με τα χρόνια,

μα τόσο ανεπαίσθητα κι ωφέλιμα στο τέλος

που θα εύχεσαι συνέχεια

να ’χεις μόνιμο οδηγό σου στο ταξίδι

ένα βάρος στην ψυχή, ένα βάρος στην καρδιά,

ώστε ο νους σου να γεννάει αλήθειες

πλησιάζοντας το πολυπόθητο

άνθος της ομορφιάς.

6/9/2008

**  Από την ποιητική συλλογή «Παράθυρο στα όνειρα»

Λάσκαρης Π. Ζαράρης