Ξένος στον τόπο σου

Ισορροπώντας στη λευκή γραμμή του χρόνου,

με το πρώτο γράμμα ξεκλειδώνοντας τον κόσμο,

με το τελευταίο οριοθετώντας την ψυχή…

Πίσω σου βρίσκεται το θραύσμα της στιγμής,

ερειπωμένος λόγος

σαν σώμα που βγήκε μέσα απ’ τη διάβρωση,

απ’ την τριβή του απείρου.

Η σκόνη πάντα είναι εκεί, για να ξεθυμάνει

την πρώτη επαφή με το άγνωστο.

Πόσες φορές πληρώνουμε το φως

για μια σταλιά σκοτάδι

εξοφλώντας έτσι το άφατο, το περιτύλιγμα;

Η ίδια άρρυθμη απελπισία

καθώς τροχίζονται και λαξεύονται

οι λέξεις, στο ίδιο μονότονο ψηλάφισμα.

Κρυμμένη απειλή στα κύματα

ο ήχος της αναλγησίας. Τους έλειπε

το θαύμα της ζωής, του κολυμβητή η αξία

που πάνω σε μια λέξη αιώνια γλιστρούσε,

με το βάρος που τραβούσε πίσω του

όλον τον κόσμο.

Νεκρώσαμε τα πάντα με το μέτρημα

το νέο πλήγμα στη σιωπή του ακροβάτη.

Ένα κουρασμένο, αιχμηρό συγγνώμη

από τις φράσεις μας, μια ισχυρή λέξη-

μετάνοια για το φαρμάκι που πότισε τον τόπο

η πίστη στην πεζή πραγματικότητα,

για το κέφι του παραλόγου.

Το ένα χέρι έσπρωχνε την Ανατολή,

το άλλο τη Δύση, ο ίδιος λόγος

απαράλλαχτος· η πολιτική πενία,

η ατάσθαλη γεωμετρία στο παιχνίδι

των λέξεων, των ψυχών, των σωμάτων.

Πετρωμένα χείλη, πώς να μιλήσουν

για δροσιά και φρεσκάδα;

Τι να μας πουν γι’ αχρηστεμένους τόπους,

που τα όνειρα πάνω τους

κουνούπια που ενοχλούν!

Ο ήλιος δε φιμώνεται στη μικρή μου

χώρα-τη συνείδηση.

Πάντα τους ίδιους νόμους αντιγράφει

για την καταδίκη μου με φως.

Άκουσε μια φορά κι εσύ τον ταξιδιώτη

που περνά με φλόγα υψωμένη

καθαγιάζοντας τα χώματα, τις μνήμες.

Υπάκουσε κι εσύ στη σιωπή του ξένου

σαν φιλοξενούμενος του τόπου σου.

Νιώσε την πίκρα του απογοητευμένου ποιητή

που δεν μπορεί να μιλήσει για όλους,

μονάχα για τον εαυτό του,

για ένα τόσο δα μικρό φαινόμενο στους άλλους·

την πίστη του στο αόρατο,

σ’ αυτό που δεν φαίνεται εύκολα

με την πρώτη ματιά.

Τότε, του έρχεται η μεγάλη επιθυμία

να υφάνει την «παραπλάνηση της όρασης»,

όπου όλα θα λέγονται έμμεσα

κι ο τόπος που πάντα περιγράφεται,

θα είναι η αφορμή για να κοιτάξεις

βαθιά στην ψυχή σου.

4/5/2008

**  Από την ποιητική συλλογή «Παράθυρο στα όνειρα»

Λάσκαρης Π. Ζαράρης