ΑΧ, ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ ΓΛΥΚΙΑ

Τραγούδια που πονάνε

κι ούτε μια αχτίδα να βγούμε

απ’ τις χθόνιες στοές των δαιμόνων.

Μα η ποίηση θα επιμείνει,

γιατί αυτή διαθέτει το δαιμόνιο του Οδυσσέα,

τους φτερωτούς της τους Πήγασους

κι ο νους το στοχασμό του απείρου.

Σκόρπιοι στίχοι, σκόρπια φύλλα

και τραγούδια του καημού

είναι τα δικά μου λόγια

... στ’ αναλόγια του Θεού.

Δε μ’ ακούς που σας φωνάζω

μ’ έχει πιάσει καταχνιά

ψάχνω να βρω ένα χέρι

για να βγω στην ξαστεριά.

Μα η αγάπη είναι μία

βάζω χέρι στην καρδιά

και μεθώ με τ’ άρωμά σου

αχ, Πατρίδα μου γλυκιά.

Άδειοι δρόμοι, άδεια σπίτια

πεινασμένα τα παιδιά

έγιναν σκουριά τα χρόνια

και τα όνειρα θαμπά.

Δε μ’ ακούς που σας φωνάζω

μ’ έχει πιάσει καταχνιά

ψάχνω να βρω ένα χέρι

για να βγω στην ξαστεριά.

Μα η αγάπη είναι μία

βάζω χέρι στην καρδιά

και μεθώ με τ’ άρωμά σου

αχ, Πατρίδα μου γλυκιά.

Λάμψη μία, λάμψεις δύο

πουθενά ανασαιμιά

κι ορφανή έμειν’ η ελπίδα

βορειανατολικά.

Δε μ’ ακούς που σας φωνάζω

μ’ έχει πιάσει καταχνιά

ψάχνω να βρω ένα χέρι

για να βγω στην ξαστεριά.

Μα η αγάπη είναι μία

βάζω χέρι στην καρδιά

και μεθώ με τ’ άρωμά σου

αχ, Πατρίδα μου γλυκιά.

Θεόδωρος Σαντάς

Θεσσαλονίκη