(Όλοι βλέπουν αυτό που φαντάζει, μα λίγοι κατανοούν το γιατί)
Έβρεχε πάλι σήμερα στης μέρας
τη σακατεμένη μοιραία σιωπή.
Έβρεχε απροκάλυπτα,
που ούτε τα λόγια μας δεν πρόλαβαν
ν’ ανάψουν τις πυγολαμπίδες
του ουρανού.
Τώρα που τα τοπία νοσταλγούν
μέσα από τη
βρεγμένη ματιά του Ήλιου
τα μακρινά ταξίδια.
Τώρα που οι σκηνές σκηνίτες ολομόναχοι
αναπηδούν σαν σταγόνες
στο πλατύσκαλο της θύμησης
για να υπογράψουν την
τελική πράξη του έρωτα
στα σκαλιά μιας υποθηκευμένης
πρόσχαρης χαράς.
Κατά πού θα αφήσουμε
το βλέμμα να φλερτάρει,
όταν οι θύμησες πάνω
από πολυταξιδεμένα τοπία
μούλιασαν στο μαστέλο της υπομονής;
Με την ομίχλη να καιροσκοπεί παρείσαχτα
στης ανύπαρκτης θέας τη μυρωδιά.
Θολώνουν τα συναισθήματα
απ’ τον ίσκιο μιας συννεφιάς
σαν βλέπει τα παιδιά της να υποτιμόνται.
Είμαστε κι οι δυο
στο αδιέξοδο της ρεματιάς,
που το στόμιο της έκλεισε
ένα αναδυόμενο κυμοθάλασσο.
Και τα κλαδιά ιτιάς
κρεμασμένα σκουλαρίκια
να ποζάρουν βρεγμένες
χαρές και να ρίχνουν
στη γη το κλάμα της ψυχής τους.
Η απουσία σου σκοτώνει
τα απομεινάρια του χρόνου.
Όσα δεν μπόρεσαν ν’ ανασκαλώσουν
στην κορφή του κυπαρισσιού,
να νιώσουν την αιώρα της ζωής.
Όλα αυτά συμπαρασύρονται
στο δέλτα της ευτυχίας.
Το νεροκύλισμα της βροχής
δημιουργεί ήχους,
που περνούν μέσα
από κύκλους παράλληλους
για να καταλήξουν σε μια ελάσσονα
και μια μείζονα κλίμακα του «the Rain»,
που σαν ηχεί λύνεται
ο ουρανός στο κλάμα.
Vicky Kostenas Lagdos
Dichterin
Zürich, 28. März 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου