Του πάθους η ανελέητη επιδρομή

Το σώμα σου αστόλιστο, σχεδόν παραδομένο,

ένα φεγγάρι καμπυλωτό στου ουρανού τα χέρια

που τα όνειρα οδηγούσε σε φυγή απ’ της μοναξιάς τον δρόμο,

σηκώνοντας ανάσα και φωνή ικετευτική,

καθώς τα δάχτυλα κέντριζαν του έρωτα πυλώνες.

Τα χάλκινα μαλλιά άστραφταν απ’ τα πλεγμένα φύλλα απάνω τους

μες στο αγκαλιασμένο κύλισμα των δύο υπέροχων σωμάτων,

σαν ίσκιοι φαίνονταν ενός πυκνού και μυρωδάτου φυλλώματος

που έσερναν το βήμα τους στη μουσκεμένη γη

κι είχαν σίγουρα διδαχτεί το τέλειο δόσιμο από φιλήδονες νεράιδες.

Κι ύστερα απέμεινες μια ύπαρξη σκοτεινή

που εισέπραξε το φόρο υποτέλειας μ’ ένα ακόρεστο φιλί,

του ευλογημένου πόθου αποτύπωμα, στα χείλη μου που μάτωναν.

Μάτια θάμπωσαν απ’ του πάθους την ανελέητη επιδρομή,

και βλέφαρα τρεμόπαιξαν στο λάγνο φύσημα του αγέρα.

Η γλύκα του προσώπου κύλησε στα πόδια σου

και τ’ απαλά αγγίγματα έγιναν χτυπήματα της μοίρας,

έγιναν της σκέψης βάναυσοι σταθμοί

που μάδησαν τ’ αγνά τινάγματα της φαντασίας.

Προσηλωμένη στου έρωτα την ιεροτελεστία

ξόδευες το σώμα σου αλόγιστα, στερεύοντας τις εύοσμες πηγές

και τα γαμψά σου νύχια έχωνες στις σάρκες μου.

Κι όταν το βλέμμα σου σταμάτησε να γυροφέρνει,

για να θαυμάσει στα μάτια του θύματος

τη βεβαιότητα της επικράτησής σου,

έναν θρυμματισμένο καθρέφτη ένιωσες ολόκληρη τη ψυχή σου·

μια εκδοχή ενός διαφορετικού κι απόμακρου παραδείσου.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης